Zeszyt ulubione, Vicky87

Kawałek światła wpada przez okno,
W opuszczonym pokoju dostrzegam kurz,
I przez tę chwilę jedną, ulotną,
Byłem żywy jak pył wznoszący się tu,
I chmury przysłoniły blask słońca przez moment,
Nim się spostrzegłem, wszystko zaczęło spadać w dół,
Ktoś po raz kolejny zabierze me serce zranione,
Zmęczony znów ujrzę jak przecina je w pół.

W myślach utworzyć własny świat,
Gdzie kiedyś byliśmy Ty i ja,
Choć dziś już nie ma nas,
A cały świat rozpada się jak domek z kart.

Możesz na mnie liczyć, chociaż wiem,
Obietnice ludzi to tylko zbiór ściem,
Udajesz kogoś, patrzysz mi w oczy,
Kłamiesz, ranisz i mówisz mi „mam dosyć”.

Otrzymałem prezent - nowe blizny w sercu,
W to co dziś wierzę to demony mych lęków,
Uczucia nie znaczą teraz już nic,
Życie to iluzja. Kto pokaże mi drogę dziś?

próba No.1

od dzisiaj wszystko jest nie w kolorze
nawet dłonie nie mają już barwy chleba
o poranku dotknięta smugą światła
nie potrafię otworzyć oczu

a może rozwieram je nazbyt mocno
by cokolwiek zobaczyć

siedzę. w więzieniu bez krat
a ty wciąż
jakby na wyciągnięcie

choć przecież prawdziwie
nigdy nie miałem cię. zbyt wiele

przejaśniało już nocy
na tych poduszkach
z betonu

leżących ze mną na plecach. bo tak
tęskni się bardziej.

od ziemi klęczy mi już życie a ty
zamiast raju otwierasz ból

- aż po kości.

Ustatkowanie to nie duży dom, czy dobra praca, to nie pięćdziesięcioro calowa plazma w pokoju, czy wielka rodzina i pies na werandzie. Ustatkowanie to uczucie, towarzyszy ci całe życie, ale wcześnie go nie odczuwasz, pojawia się niespodziewanie, gdy wszyscy zawodzą, a ty wiesz, że być może nie w wielkim domu, czy też nie, przed ogromnym telewizorem, ale przy książce, odpoczywa osoba, bez której cała ta reszta nie miała by sensu i wiesz, że mocno cię przytuli, nawet gdy jej o to nie poprosisz.
Moim zdaniem, to właśnie jest ustatkowanie.

Cała ta pewność, najlepszy dom, którego nie buduje się z cegieł...

Wracając spokojnie ze spaceru w pewnej chwili potknęłam się o tajemniczą rzecz.
Nachyliłam się aby zbadać obiekt który zakłócił moje rozmyślenia.
Było to coś czerwonego, w wielkości mojej dłoni, hmm no może troszeczkę większe i...
wydawało dziwnie rytmiczny odgłos. Ciekawe...
Podniosłam tajemniczy przedmiot i otrzepałam go z płatków śniegu.
To było Serce, żywe. Zamurowało mnie.
Z jego lewej strony sączyła się mała strużka krwi, ponadto miało na sobie kilka otarć i siniaków.
- Jeju - szepnęłam sama do siebie. Wpatrywałam się w nie przez dłuższą chwile, było takie kruche, niewinne.
Czym zawiniło? Z rozmyśleń wyrwało mnie ciche chrząknięcie. Zobaczyłam, że wpatruję się we mnie
para drobnych zielonych oczek, małe ustka otworzyły się z cichym westchnieniem.
- Po co podnosisz śmieci? [...]