Zeszyt Ulotne myśli, Chemik -a

Śmierć
czymże jest
kwiatem
co uschnie na jesień
czy zwiędnie
przedwcześnie

A może kamieniem
kamieniem w wodę

pochylać się będą nad twoją kołyską
objęcia matki

poręcze skrzydeł serafinowych

a usta jej
pocałunek nieba

i będą cię nosić
ojca bezpiórne ramiona Ikarowe

synu

gdy świat się skończy
dla ciebie stworzę światy nowe

serce
najskrytszych drgnień
niezgłębione morze

i tylko miłość
stały ląd

Kim dziś jestem? Stertą nieposkromionych marzeń, nieudolnych chęci, wiecznej ułudy. Na wspomnienie lat minionych nadal, krztuszę się goryczą. Nadal noszę w sobie resztki tamtego, nie mojego życia. A to jest moje? Nie ma mnie, jest tylko granica mojej naciągniętej na szkielet skóry. Są resztki zmęczonych mięśni, blizny wojennych pościgów. Dziś nie został już ni jeden rydwan. Błądzę. Gdziekolwiek pójdę, jestem niczyja. Nie ma we mnie niczego, czego mogłoby się spodziewać. Nie ma chęci, trwogi. Jest nicość, w każdym centymetrze mojego jestestwa.
Umarła mi dusza, wiesz?

pozwalam sobie, tęsknić za Tobą godzinę na tydzień.
od godziny do godziny,
z tygodnia na tydzień.
zawsze naga,
zawsze w ciszy.

Dopływamy do piekielnych lądów obojętności. Wysiadamy z moralności.
Żyjemy w puszczy kłamstw i nostalgii.
A umieramy?
- umieramy, nadal samotnie.

Chowam wstyd za zapięty pod szyję kołnierzyk.
Topie wspomnienia w tych hektolitrach wypitej wody.
Skrycie tęsknie,
każdego dnia,
mocno.