Zeszyt Ukochane, another

Dałam Ci swoje serce. Możesz z nim zrobić, co tylko zechcesz. Wyrzucić, podeptać, odtrącić, oddać spowrotem. Ale nie próbuj udawać, ze go nie dostałeś. Ono kiedyś wróci do mnie, bo nadzieję, że kiedykolwiek będziesz chciał się nim zaopiekować, już dawno straciłam

Szła w cieniutkich trampkach po zmrożonym śniegu, bez kurtki, z lekko zarzuconym szalikiem na szyi. Próbowała uwolnić się od tych wszystkich złych wspomnień, które ją dręczą. Lecz ciągle w jej myślach pojawiał się on.

Widziałeś kiedyś szczęście?
Nie?
Jak to?
Dlaczego kłamiesz?
Przecież widzisz szczęście codziennie, przecież ono spotyka także i ciebie. I nawet nie wiesz kiedy. Nawet nie wiesz, że jest blisko. Nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy, pewnie myślisz, że nie wiesz jak ono wygląda. Jesteś taki głupi, widziałeś je przecież tyle razy. Kiedy? – zapytasz. A ja ci odpowiem:
*te łzy radości, i czułe spojrzenie, gdy stałeś przed ołtarzem, te oczy, które patrzyły na ciebie z taką miłością przez całe życie – to przecież szczęście, że miałeś tak kochającą matkę, gotową prowadzić cię za rękę do samego końca.
*te błyszczące oczy dziecka, iskierki w jego spojrzeniu, mieniące się niczym gwiazdy, tylko wtedy gdy patrzy na ciebie – to przecież szczęście, że masz w domu taki skarb, że Bóg obdarował cię tak wspaniałym dzieckiem.
*ten jeden w swoim rodzaju uśmiech na jej różowych wargach, taki delikatny, ledwo zauważalny, przeznaczony wyłącznie dla ciebie – to przecież szczęście, że ona jest tylko twoja i tylko dla ciebie, tak jak ty jesteś dla niej.

Na siłę szukałam miłość,
kiedy coraz bardziej rozumiałam, że zaczynam się jej bać,
uciekałam przed skutkiem jej działań.

Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas, gdy nasze skrzydła zapomniały jak latać.

Jestem jeszcze zakochana resztkami bezsensownej miłości i jest mi tak cholernie smutno teraz, że chcę to komuś powiedzieć. To musi być ktoś zupełnie obcy, kto nie może mnie zranić.