Zeszyt Uderza w serce, Kamila 6

W otchłani ciemności zamykasz powieki,
Zachłysnąłeś się konfabulacją myśli,
Którą próbujesz wypluć z siebie,
Obrazy symboli z przeszłości- nawarstwiają się;

Kreujesz idyllę sprzeczności,
Zaczynasz grać w zaklinanie rzeczywistości;

Odurzasz swą głębię ostrości widzenia,
Prokrastynuujesz miłość-uśmiercając pożądanie;

Zbliżając się do granicy wytrzymałości,
Odkrywasz nicość próżności,

Modyfikujesz świat swych pragnień-
Za późno.

Poczekaj na Śmierć
bo Śmierć
jak Miłość o poranku
do której wyjść się nie chce
sama przyjść musi leniwie

Jak to tak
Miłość do Śmierci
porównywać?

Miłość
jak i Śmierć
zapuka
wejdzie nieproszona
rozejrzy się
lecz nie ujrzy tych oczu

Z żalu
przytuli tylko
i da spokój

Najszybciej łamią się gałęzie wydające na świat dużo owoców.
U ludzi te owoce - to dobre uczynki.

Rozmiar szczęścia zapisuje się w intensywności dotykania ukochanej osoby… i nieszczęścia również, gdy palce coraz częściej natrafiają już tylko na wiatr…

Gdzieś w wieżowcu w centrum
żył bezdomny obok schodów
pod oknem na podwórze
w tle zdrapanych ścian kaskady
od pewnego czasu, nie dłużej
gdy tylko noc zapada
blask tu jakiś nieziemski...

Na betonie materac
na nim człowiek bezdomny
i tak szczęściarz ogromny
dach nad głową ma
za plecami ścianę
a gdy czarna noc nadchodzi
na klatce blask się rodzi...

Mijają dni, miesiące, kwartały
sąsiad obiad podsunie mały
drugi chleba kromką poratuje
a sąsiadka z naprzeciwka
przyniosła jabłek kilka
a gdy ciemna noc zapada
puka blask do drzwi sąsiada...

Przed drzwiami, po dniu całym
bezdomny na materacu małym
niechlujny zarost, brudne włosy
odór z rzadka mytego ciała
zasypia szybko, nie chrapie
gdy zmęczona zapada noc
blask na klatce już ma swą moc...

Błękit nieba, zieleń lasu
czerwień maków w polu...
mienią się w kalejdoskopie
barwy trochę zakurzone
jakby leżały gdzieś w szopie
skąd ta tęcza się toczy
to bezdomny… otwarte ma oczy

Piszę, tkając słowa niczym pająk pajęczynę.
Piszę, atrament wizualizuje skutek, myśli - przyczynę.
Za oknem wichura hula, usiłuje sieć przerwać.
Wiatr dmucha i chucha, próbując wątek zerwać.

Nici stały się jednak trwalsze od spiżu,
natura musi ulec, uczucia wypłyną falą negliżu.
Wypuścić je muszę, zbyt długo siedziały w zamknięciu,
na kartce tętnią życiem jakby były na hucznym przyjęciu.

O tym co w sercu dłoń musi zachować ślady,
przez obojętość świat stał się tak blady.
Brak reakcji na siostrę, brak reakcji na brata,
więzy krwi dostały się pod topór kata.

Nawet wrogość jest lepsza od braku uwagi,
społeczeństwo obdarte z wrażliwości - człowiek nagi.
Skostniałe ulice bezdusznego miasta,
zakalec, który wyszedł z miejskiego ciasta.

Coraz dotkliwiej odczuwam niedostatek powietrza,
tymczasem zło swoją szansę zwietrza.
Tchu, tchu brak jak u Orwella!
Ziemia to nasza matka, czy już nasza cela?

Jak uratować bezbarwną planetę?
Najwyższy czas rozpocząć vendetę!
Człowiek nie widzi piękna, nim nie zobaczy go w sobie.
Odkopmy to co ledwo dyszy w żywym grobie.

Każdy z nas potrzebuję bliskości drugiej osoby,
może na szczery uśmiech czas zrobić zawody.
Maleńki gest niech zmieni szary dzień,
zacznijmy rąbać uschłe drzewo, odnajdźmy miłości pień.

Ze smutkiem jej nie do twarzy,
O księciu z bajki wciąż marzy.
Lecz gdy księżyc snem ją otuli,
Mrok ostrzy już zęby Drakuli.
Zatopić je w jej szyi pragnie,
By pragnienia wyssać dosadnie.
Jednak skóry jej nie skaleczy,
Bo książę przybywa w odsieczy.
Poczwarę mieczem ostrożnie przegania,
Uważa, by krwią nie zabrudzić posłania.
Po czym dyskretnie usuwa się w cień,
Jej ofiarując spokojny sen.
Nazajutrz swe oczy otwiera dziewczyna
I znów o swym księciu marzyć zaczyna.

Mieć nadzieje to... oczekiwać w ciemności na promień światła i nie zamykać oczu - choć nic się nie widzi - z rozpaczy.