Zeszyt Uczucia wyrażane piórem, Niebieska Róża

Wmawiam sobie
że niczego nie potrzebuję
wystarczy księżyc
i parę gwiazd

ale czasem
tak, tylko czasem
czuję się jak puste naczynie
do którego ciepłe
jeszcze nienazwane
troskliwie dłonie
włożą serce

a wtedy moje wątpliwości
zapomną o mnie
na zawsze

Do Ciebie
W mojej głowie na przemian przelatują mi mądre słowa potrzebne do tego, aby w końcu zakończyć jeden etap w swoim życiu. Słowa do Ciebie natomiast czasami są słodkie, czasami kwaśne, a znowu innym razem gorzkie.
Czasami dni nie są dla nas łaskawe.
Czasami nocą kiedy wszystkie strachy przychodzą myślę, że to wszystko jakoś nie przetrwa, że przecież nie damy rady.
I kiedy słów powiem za dużo, kiedy mam żal i chęć ucieczki, zostawienia wszystkiego, Ty nie odchodzisz jak robili to inni.
Dla mnie jest to trochę jak terapia szokowa.
Ten okres w życiu nie jest dla mnie łatwy.
Wiatr wieje i przynosi mi zwątpienie, a słońce się za często chowa..
Strach staje się większy, a ja nie wiem czy te moje okulary nie zostały przez niego zainfekowane.
I nie dziw się, że czasami głos mi się łamie, a łzy jakoś same uciekają i nie sposób ich zatrzymać.
Próbuję je złapać, ale one są zbyt szybkie, a ja potykam się o dodatkowe strachy porozrzucane po drodze..
Jednak jest coś magicznego w tym wszystkim, że jedne Twoje słowo potrafi trochę rozwiać te strachy..
I jakoś tak robi mi się wtedy milej i cieplej.
Jakby przyszła prawdziwa wiosna.
I tęsknie i już nie boję się o tym mówić..
I kiedyś mam nadzieję, że mniej będzie tej tęsknoty, a więcej radości..
Z Ciebie
Ze mnie
Z nas.
Anna

Czasami w moich snach
Widzę ziemie, które kiedyś nazwałem domem, widzę oczy pełne radości
pełna nierozcieńczonej nadziei! Czasami w moich snach
zapiera mi dech w piersiach
usłyszeć szept wiatrów, opowiadających to, czego nikt inny nie mógłby powiedzieć!
Odbicia dawnych czasów
manifestują przemijanie
wszystkiego, co widzę
o tym wszystkim, co kiedyś powiedziano!
Próbowałem się złapać
co straciłem dawno temu
co prześladuje moją duszę
kiedy zamykam oczy i puszczam umysł!
Pomnik, którego nie mogę dotknąć, bo jest zbyt wielki, by dosięgnąć Pomnik, którego nie widzę, bo jest zbyt szeroki, by go dostrzec.
Czasami w moich snach...

Wkrótce będę niczym, a moje myśli spłoną łącząc te dni z niekończącymi się deszczami. Siedzę, a moje myśli Cię otaczają, próbuję zapomnieć, co się stało i zastanawiam się, jak mogę... Zapomniałem, że Cię znalazłem, ale wiem, że to będzie bolało...I wszystko w nas powoli zniknie ze wszystkim, co mamy najświętsze, z marzeniami i żalem , z uśmiechem i łzami, gestami i nadziejami. Jak lód, który ścieka i zamienia się w wodę widzę je jako kruszący się kamień i pył za nimi. "Miłość", którą Cię ściskam, też mnie męczy coraz bardziej stając się morzem ciszy. Na własnej skórze próbuje poruszyć niebo, by zrobić schody prowadzące do nicości.. Widzę, jak odchodzisz i jestem z tym bezradny... Chciałbym móc zatrzymać cały ten wiatr w tej chwili, ale los nie pozwala nam wybrać naszego przeznaczenia chociaż wydajemy się silni, często jesteśmy mali. Widzę, jak przechodzisz przez me myśli, przez niebo, przez sny, przeze mnie.Chce i mogę tylko mieć nadzieję, żebędę mógł z tobą, odnależć sie w innym życiu to wszystko czego tu niedokonczylismy ...Czuję, że drżysz ciepło i smutno poza czasem ...