Zeszyt trzęsienie ziemi, Deszcz

Zamknąć w komorze gazowej
Słyszeć ich wrzaski błagalne
Z łóżeczka z kości słoniowej
Płyną prośby werbalne

Usteczek smutne obrazy
Niczym miliony korzeni
Puszczają pędem wyrazy
Zmieniając je w stado jeleni

Jak na pastwisku owieczki
Pasą się w żyznych obłokach
W dłoniach malutkie skrzypeczki
Muzyka w niewielkich potokach

Więc może to nasza naiwność?
Ich wiecznie mokre ślinianki
Jakby wściekłości przeciwność
Puszczała mydlane bańki

Przytulmy miliardy łabędzi
Ciałka dotknijmy nienarodzone
Dopuśćmy je do spowiedzi
Oczyśćmy sumienia spalone

masz dwie twarze

dwie na pewno
obie lubię

ale jedna za mną nie przepada
to przez nią się gubię

masz dwie twarze

jedna przyniosłaby kwiaty
druga do kosza je wyrzuci

i mówi złe słowa
gdy pierwsza do ucha mi nuci

masz dwie twarze

jedna krzywdzi spojrzeniem
inna zaś moje serce goi

opatula mnie ramieniem

...ale to ta zła się boi

wołanie które w sercu się zrywa
nie jedno ma imię

lecz milczenia kaganiec
poszarpał mi skrzydła

i ludzkim spojrzeniem
kamienowany

już nie wzlecę

więc tej ciszy
szeptem budzić nie trzeba

bo żadnym głosem
i żadnym słowem

nie da się gwiazd
oderwać od nieba

Pragnę
tej części ciebie
która nie może zostać
do rana
tych świąt
których nie ma w moim kalendarzu

pragnę łóżka
które gdziekolwiek by stało
to zawsze jest prawe

pragnę
własnej fotografii
w twoim rodzinnym albumie

do pełni szczęścia
brakuje mi
pustego miejsca
przy tobie

* Staroć wygrzebana przy świątecznych porządkach ;)

poetom czas odmierzają wiersze
pomiędzy nimi tyle śmierci
w końcu przyjdzie ta ostatnia
która wręczy pióro w i e c z n e

Kiedy nie ma miejsca na oddech w pojedynkę,
a usta znalazły podobieństwo znaczeń -
wyrastają skrzydła.
I leci się
bar.dzo szybko.

Z zajęć z wiedzy o języku polskim/1

kto w dzień deszczowy
nie zapalał znicza na własnym grobie
ten nie widział jeszcze prawdziwych ciemności

gdy miłość odchodzi w purpurowe mgły
to w niebie milkną anielskie harfy
a świat zmienia się w cmentarz bezbarwny

ostatnie umierają kwiaty
minionych dni
a czas oswaja duszę z bólem

wędrując szukam śladu
w zniszczonych kalendarzach
na poddaszu własnych wyobrażeń
okurzonego czasu

w katalogach marzeń
nie do odczytania
usneła ćma
trupia główka