nie wierzyłem tak długo
myślałem - urwie mi się w połowie
prychnie wzgardliwie
zostawi w pustym teatrze
strapione i młode

stanęło przede mną
całe - calutkie
życie jakże małe
w drugim człowieku
prosząc o zaledwie słowo

nie rozpoznałem
że to właśnie moje

modlitwa do deszczu
ponieważ noszę w sobie ulewę
która wiecznie spada
i przelewa się - spływa przez palce

zamieniam tę wodę w wiersz
żeby nie utonąć
nie zgubić drogi do bezpiecznego portu
światła latarni w ludzkich oczach

pisanie poezji jest modlitwą
i naprawdę nieważne
czy do Boga - boga
ukochanego albo obcego człowieka
łez staruszka
czy smutku ślimaka winniczka

ważne jest to co leży nam na ustach
oczach i sercu
gdy kładziemy się do łóżka
reszta może być - niech wręcz będzie
milczeniem