Zeszyt Trafiony, awatar

-Co robisz?
-Piję drinka.
-Kawa z wódką to nie drink.
-Kawałek drewna na którym siedzę to nie wygodny fotel. Rozpadające się ściany, które mnie otaczają, to nie dom. Uczucie, którym wzajemnie darzymy się z żoną, to nie miłość. Powtarzające się czynności, które wykonuję z przyzwyczajenia, to nie życie. Ale to wszystko co mam. Co mi zostało z wielkich marzeń i planów.
-Jesteś młody, nadal możesz je zrealizować.
-Być może. Ale piję drinka.

noc dziś urodzajna

w ciemnej grudzie nieba
kwitną gwiazd kaczeńce

brodzę w mlecznej drodze
jak wędrowiec szczęśliwy
któremu oprócz życia

nie potrzeba

więcej

Nie martw się już o mnie, mój przyjacielu
Może trochę więcej piję, może mniej sypiam
Może rzadko otwieram, jak ktoś zapuka
Kalejdoskop barw iluminuje, oszałamia, upija
Woda przelewa się nade mną
A ja
Skulona brutalnością dna - leżę
i czekam
na odrobinę powietrza

Czerń w noc barw
układał się - jak ja
Do snu.
Co dzień, co noc,
na wznak, na wspak.
Gdzie chciał tam gnał
przed siebie - jak ja.
W górę i w dół,
w góry i w szum,
w noc i w dzień.
Gdzie chciał tam jadł
noce senne z ochotą
brał pod włos.
Gdy chciał - jak ja.

Lubię deszcz, bo w nim nie widać łez. . .
Puste ulice
puste tak jak moje oczy...
pożycz mi oczy, ja nie widzę już nic
Pożycz mi nogi, moje nie mają już siły iść
Pożycz serce, moje wciąż bije, ale to kamień
Pożycz rozsądek, ja wciąż czuję się jak nikt
Pożycz wiedzę, ja nic nie wiem do dzisiaj
Uszy też daj, w moich tylko głucha cisza
Wiem, że oddam, nie wiem kiedy,
przepraszam....

Rankiem przy kawie dzień się budzi
Pod powiekami jeszcze władcą sen
Czymże mnie nowym dniu zaskoczysz
Co było wczoraj to już wiem

Myśli składają się w marzenia
Czy okruch szczęścia swój odnajdę
Być może los mnie poprowadzi
Gdzie tylko zechce to tam zajdę

Poukładałam już te z wczoraj
Myśli i chwile w witraż słów
Bym mogła zawsze je wspominać
Gdy melancholia wróci znów

Kawa straciła swój aromat
Gdzieś w siną dal odeszły sny
I podświadomie drzwi otwieram
Być może właśnie pukasz ty..

Cieszy mnie, że tutaj jestem
Pięknym prezentem to bycie
Jestem dla świata, on dla mnie
Zaprzyjaźniłam się z życiem

A kiedy czas się wypełni
Wszystko się będzie kończyło
Zamiast rozpaczy i trwogi
Chcę myśleć, dobrze tu było

lubię patrzeć jak świt
skrada się przy twojej poduszce
słońce maluje freski
teatrem cieni na skroniach

lubię myśleć, że będziesz
gdy życie ze snu mnie obudzi
i skrzydłem snu delikatnie
zasunie światła kurtynę

gdy nie zatrzymasz mnie dłużej
na ziemi
pochowaj mnie w swoich dłoniach

Zamknięta na spust
Walę głową w ścianę
Pusta kapusta

Zagubiona gdzieś pomiędzy
dobrem a złem
szukam sensu istnienia

pogubiona między
tym co jest a co nie
nie mam nic do stracenia

Zatracam się w tym
bez reszty
od zmysłów chwilami odchodzę

By zaraz po tym
się podnieść
z porażką powoli się godzę

I tylko mam
jedno marzenie
myśl taką króciutką

Przywróćcie mi
wiarę w ludzi
nadzieję na lepsze jutro

Chcę też choć we śnie
zacząć żyć na nowo
i choć raz
w tym marnym życiu

poczuć się królową