Zeszyt Tomik Lily, Radek Ziemniewicz

Wyszedł i furtkę zostawił uchyloną
Nie obejrzał się już za siebie,
A za nim, niczym pies z kulawą nogą
Spuszczone z łańcucha ruszyły biegiem

Moje pragnienia, potrzeby i chęci
Cała cholerna piramida Maslowa
I choć od krzyku w głowie mi się kręci
Nadal stoję w tej bramie i wołam

Jak ta wdowa z latarenką w dłoni
Czekam na brzegu, skraju załamania
Bo na szczycie mojej piramidy stoi
Niezbędna jak tlen potrzeba kochania

zgrzyt
wpadających na siebie pragnień
łoskot zderzających się
niepokornych myśli

nie wiem kim jestem
w tych współczesnych czasach
nie wiem co się dzieje
z duszą dotąd tak senną
bezbronną

powinnam jednak odzyskać
wiarę w niebo
zrozumieć obojętność ziemi
pobrzmiewa we mnie
niespełniona wieczność
życie spóźnione
na własny początek

przykryta ciepłym przytulnym snem
wyobrażam sobie
nawrót jutra
wskrzeszony zbyt pośpiesznie proces

wciąż nie wiem kim jest
moja śmierć
tobą czy kimś jeszcze
wzruszenie ciśnie się do słów
lecz wiem nie odzyskam ciała

zalągł się we mnie
zarodek posłuszeństwa
wskrzeszony w twoim zwierciadle

Tępy pejzaż
goleni drzew
zacisnął w pięści mróz
w dali pojedyncze palce
siwego dymu
rozmazują taflę chmur

Poranna cisza
tak głęboka
przed oknem
unoszą się płatki snu
i przesiadują na parapecie

Wbija się w ciało
chłód
idzie chodnikiem
człowiek
rozmawia przez telefon
może o pogodzie

Kroków echo...

Zarastam mchem, na dłoniach tworzy się
osad z zimnej już dawno herbaty.
I tylko przez okna wciąż zagląda rozbłysk,
rozgrzewa framugi i szkło, zamieniając je
ponownie w piasek.

Mrugam alfabet, oddycham sylaby,
skłaniam się ku zasiedzeniu,
choć z zewnątrz, ktoś puka niepewnie.

Ktoś w końcu wytwarza drzwi w ścianie,
wbiega na prędce w świetliste drzazgi,
roznosząc je po całym dywanie.
Klęka obok.

Zerka jeszcze za siebie, jakby nieświadomy
minionych godzin, czy tego, ile wynosi eon.
Przysiada się, opiera lekko o moją niepewność.

Urodziła się…
Choć nikt na Nią nie czekał…
bez przyjęcia, powitania
w samotności…

W cierniach cierpienia
w akompaniamencie goryczy
skłócona z Ewą
krzepiąca Marię
wspierająca Abrahama…

… od małego karmiona aronią,
by mogła znieść cierpkie myśli.

Za naturę się ludzką wzięli dwaj rzeźbiarze;
misternie dłubią w sercach, poprawiają twarze,
potem malują, kładąc światłocienie;
jednego imię: Miłość, drugiego: Cierpienie.

Dotykam twarzy
W lustrze wygląda szaro i nijak
Przez to wiem jak bardzo
Cena akceptacji bywa zabójcza

Patrzę na was przyjaciele
Jak przewijacie się w gęstej mgle
Gaśniecie dla mnie bo nie mam w sercu
Wrażliwej i tkliwej tęsknoty

Rozsmakowałem się w ludzkich spojrzeniach
Słodki lecz cierpki to dar z pogranicza perwersji
Bo kto się przyzna ?
Nie tylko mnie zżera ból od środka
Ha co za ukojenie

nie ty pierwsza i nie ostatnia
życie zgubiłaś

może masz rację i może innym
bardziej niż mi pogasły
światła

i może lżejszy niż innym pewnie
rodzi się dzień
a jednak widzisz jak dziecko chcę
żebyś mnie wreszcie

mamo

znalazła

Kot przychodzi
pomruczeć mi bajkę
do ucha

W muszlach nocy
szumią gwiazdy
galaktyki ogonami kręcą
mleczne drogi dolane do kawy
wirują

Zanim rolety
jak czerń zapadną
pojawia się cisza
oklejona płatkami snu

Na trzepaku wisi stary dywan
z rany wystaje mu sznur...

W poświacie marzeń i złudzeń blasku
W ogrodzie smutnych, samotnych lamp
Kreślę pytania dłonią na piasku
Z nadzieją w głosie odmierzam świat

Szelestem słów płoszone sny
Pod płaszczem nocy do chwili światła
Stworzyłaś nas u progu drzwi
U stóp brudnego śpiącego miasta

Ty jesteś tu ja jestem tam
I nie pamiętam jaki to śmiech
Może perlisty z wilgotnych warg
Rozjaśniał mi kolejny dzień

Mówią
że spadnie
nieopodal jabłoni

Rośnie
zawsze za szybko
Z przyklejonego kwiatu
zamienia się
w osobny rumieniec
owocu

Rzecz w tym
aby znalazło miejsce
nie za daleko
nie za blisko

Pomiędzy
świeżą smugą światła
a łagodnym cieniem
konarów

Autor: Małgorzata Orawska
Wiersz z tomiku „Margerytki”

Teraz jestem szczęśliwy
Więc piszę mniej
I tak nieracjonalnie
- o miłości

Zima mojego życia przeminęła
Teraz trwa już wiosna
Choć za oknem jeszcze
Gdzieniegdzie zbrylony śnieg

Co przyjdzie po wiośnie?
Któż to wie, może kolejna wiosna
Można być zakochanym całe życie?
Zima przecież też może trwać wiecznie...