Tomik Lily

można upchnąć rozpacz po krawędzie powiek
mówić wszystko dobrze
a potem nocą

zostawić życie w sześciu listach
siebie dźwignąć jak ciężar
ostatni i po śmierć
wyjść

- jak na spacer

Małgosi dedykuję...

Chciałabym napisać do Ciebie list
zjeść rodzinnie niedzielny obiad
i cieszyć się każdą nową zmarszczką
na Twojej twarzy

miałaś rację
nasze szczęście ciężko się oswaja
żyjemy na światłowodach
satelity nie przekazują ciepła dłoni

mogłaś powiedzieć
że pomidorowa jest równie dobra z ryżem
maciejka pachnie tylko dwa miesiące
a życie jest kruche jak Twoja szarlotka

ale chyba Bóg lubi
gdy zawracam mu głowę wyrzutami
powiedz mu Mamo że jest egoistą.

08.08.2011 r

Wciąż mam przed oczami świat
zamknięty na klucz

i w oknie ludzkie nogi od kostek do kolan
to grube łydki sąsiadki z parteru
wieszały pranie

-pomiędzy komórkami
biegają zwierzątka mamo !

może mogłabym je przytulić [...]

Moje odejście
wynikło z jasnych okoliczności istnienia.
Żelazne reguły końca nie przymknęły oczu,
kiedy zamykałam swoje.
Nie powinno dziwić, że oddałam serce,
mózg, wątrobę i dłonie na powrót naturze.
Nie czułam współcierpienia, nie obeszły mnie
twarze Niobe. Umierałam we własnej istocie.

Co przeżyłam, to moje.

Czy teraz jestem?
Czym teraz jestem?

Nie znajdziesz mnie, nie tymi oczyma.
Nie nosem. Ręce są ci zbędne. Nic nie usłyszysz.
Nie zasmakujesz jeszcze ścieżki,
po której kiedyś do mnie przyfruniesz.

Dziś dla twej wyobraźni zapadłam się pod ziemię
i żyć będziesz z tą świadomością,
póki śmierć nas nie połączy.

dotykasz mnie
zaledwie myślą
o mnie

a może to tylko senne urojenie

jednak dłonie wyciągam niezmiennie
wszędzie tam
gdzie mnie bolisz

i nie wiem czy jesteś
jeszcze chorobą
czy już lekarstwem

może jedynie placebo

ale jesteś

a dla mnie to wciąż
największa nagroda

~~~
MW

nie mam głowy
do nieziemskich spraw
ale możesz oprzeć swój dzień
o moje czoło

nie powstrzymam
rozpędzonych przypadków
ale twój mogę wziąć w dłoń
i czuwać co noc

nie przerobię za ciebie
żadnej karty z kalendarza
ale jestem
tuż o każdy twój krok

nie pytam czy we mnie wierzysz
ja i tak nie mogę być dalej
od ciebie tylko o skroń

świat trzeba zrobić od nowa
zdecydować

kto czyje jabłko ugryzie
jakimi znakami ma mówić kamień
komu obiecać ostatnią nagrodę
jakie światło rzucić na mapę
kto po kogo ma wracać nocą
jak nie przeoczyć prawdy o sobie
kogo trzymać za nowe słowo

jeszcze siebie przekonać
że można
zacząć świat od początku

Sięgając gwiazd
Patrzymy jak bledną nam w dłoniach
Można próbować chwytać kolejne
Lecz po co?

Po co ścinać kwiat?
By patrzeć jak usycha...?
To jak zabić
Zabić nie tyle kwiat
Co siebie
Oglądać jak krew ścieka z noża [...]

zgarniamy z czoła natrętne myśli
snujemy obrazy

po co nam to wszystko
kiedy oddech daleki

I raz po raz
uparcie
ogrzewamy się
w zimnych ramionach

szukasz dźwięku na strunach wspomnień
i palce kaleczysz o ciszę
ale serce nie milknie nawet
gdy przyjdzie mu bić bezszelestnie

zapomniałam już jak tańczą ulice
w rytmie naszych stóp
zagłuszanych deszczem

a kiedy już nie rozpoznasz
w szumie miasta mych kroków

połóż rękę na piersi jak smyczek
wtedy będziesz wiedział
że jestem

niegdyś do szczęścia
- zaledwie wyciągnięcie ręki
po jabłka najsłodsze
pośród - tych co więdną - liści

a kiedyś potem - jesienią bez ciebie
wiatr wplątał się w skrzydła motylom
ludziom i aniołom włosy zaplatał
wstążkami ze słońca

wiem - pytać będą
czemu do okiennic moich
nie zapukasz więcej

możeś zapomniał - dość minęło lat

jedynie wśród wieczornych cieni
trwasz znów - niby nocna zjawa

ja - przebrzmiałem
skończyłem pieśń

umilkły brawa

pamiętam różne momenty
i wszystkie je chciałabym ująć w słowa

teraz
emocje przeistaczają się w uczucia
te tworzą myśli
kilka kroków mają do słów
jednak chcę zrozumieć

po co

cierpliwie

to gdzieś tam
co bije choć umarło
zwie się przedawnieniem
wszystkich wiosen na naszych dłoniach
zapachu którego pokochało słońce
zanim jeszcze wstało

to stare przepowiednie
zbolałego serca
w które nikt już nie wierzy
nawet późną nocą przy zamkniętych
oknach z kratami
własnego umysłu

a jednak coś spać nie daje
gdzieś kurczy się
rozszerza
zanika i powstaje na nowo
choć udawać by można było
że nigdzie już nie ma miłości

zawsze lubiłam wczesne poranki
ten zachłanny pierwszy haust powietrza
wypęłniający usta i nozdrza
magicznie unoszący klatkę piersiową
przenikający w głąb brzucha
obieg otwarty
a każdy następny nie mniej ekscytujący

przyjemną wilgoć pod bosymi stopami
niczym skóra wprost po umyciu

radosne muskanie promieni
melodia wiatru
wesołość dzielnicowych kosów

za kojenie zmysłów
wygładzanie problemów
niczym po ciężkiej nieprzespanej nocy
pościelone łóżko

DZIĘKUJĘ