W poświacie marzeń i złudzeń blas­ku
W og­rodzie smut­nych, sa­mot­nych lamp
Kreślę py­tania dłonią na pias­ku
Z nadzieją w głosie od­mie­rzam świat

Sze­les­tem słów płoszo­ne sny
Pod płaszczem no­cy do chwi­li światła
Stworzyłaś nas u pro­gu drzwi
U stóp brud­ne­go śpiące­go miasta

Ty jes­teś tu ja jes­tem tam
I nie pa­miętam ja­ki to śmiech
Może per­listy z wil­gotnych warg
Roz­jaśniał mi ko­lej­ny dzień

Mówią
że spadnie
nieopodal jabłoni

Rośnie
zawsze za szybko
Z przyklejonego kwiatu
zamienia się
w osobny rumieniec
owocu

Rzecz w tym
aby znalazło miejsce
nie za daleko
nie za blisko

Pomiędzy
świeżą smugą światła
a łagodnym cieniem
konarów

Autor: Małgorzata Orawska
Wiersz z tomiku „Margerytki”

Teraz jestem szczęśliwy
Więc piszę mniej
I tak nieracjonalnie
- o miłości

Zima mojego życia przeminęła
Teraz trwa już wiosna
Choć za oknem jeszcze
Gdzieniegdzie zbrylony śnieg

Co przyjdzie po wiośnie?
Któż to wie, może kolejna wiosna
Można być zakochanym całe życie?
Zima przecież też może trwać wiecznie...

ciekawe
ile skrywa tajemnic to na pozór gładkie czoło
gdy podchodzę patrzy się ma mnie
ze zdziwieniem
mam wrażenie że czasem chce krzyczeć

- nie usłyszy nikt -

błyśnie drobinką rozbitego szkła
nieraz umaże się krwią
podziwiam jego wytrzymałość na wszelkie kaprysy [...]

przysiadł cichutko na ramieniu
bosymi stópkami dotykał pożółkłych kartek
jak gumką
próbował wymazać
łzy z mojego wiersza
po czym zniknął jak sen
zostawiając w powietrzu
migoczący i biały jak śnieg
pył

mamusiu - wyszeptał -

tam jest tylko dobrze

Sylwia Pryga

Dumnie wkracza na scenę
primus inter pares
z pakietem projektów i założeń
wywnioskowanych
przeanalizowanych
perfekcyjny
Architekt Roku
cierpliwy
chroni plany jak skarby
trzyma je niczym zamrożony kapitał
pod srebrnobiałym kluczem
optymista
w głowie się mu nie mieści
że młodsi bracia
spuszczą z tonu
zrobią po swojemu
spartaczą

naiwny idealista
Styczeń

Była to dziwna kłótnia
Właściwie, to z początku nie wiedzieli, że to kłótnia
Była to kłótnia milczenia
On chciał jej coś powiedzieć
Lecz nie potrafił
Ona udawała, że wszystko w porządku
Dopiero później chciała usłyszeć
Ale wolała nie pytać

Czuł się obcy
Może jak kochanek u czyjejś żony [...]

Unika ognia ten, kto raz się sparzył,
ucieka z wody, kto dech gubił
w jej odmętach...

A kogo owionęło tchnienie śmierci
- nie igra z nią, nie szuka jej,
bo ją pamięta...

Jestem chwilami które minęły. Ranami,
którymi pocerowałam zmatowiałe
rozczarowania. Jestem taka,
jaką uczyniło mnie życie.

W deszczu dostrzeżesz moje
światło. Skacząc z wodospadu
zrozumiesz wartość skrzydeł.

Jestem poczatkiem i końcem

wszystkiego

Choć oczy ciężkie od łez,
to śmierć czyni mnie

silniejszą

nie urosły nam skrzydła
a jednak odlecieliśmy
w zupełnie inna stronę

udając że tak trzeba
bo wstyd przecież inaczej

ucichł pod skórą twój dotyk
szepcze tylko serce
że jestem
choć nigdy nie byłam

oderwaną gwiazdą
z twego łzawego nieba

zostało
we mnie więcej
niż wyszło za tobą

skryłem obawy
niezmiennie
kocham deszcz

Buduję łódź
deski nadziei wyginam w burt wysokie ściany
pieszczę troskliwie martwych drzew ciała
szmatą zawijając głębokie od drzazg rany

Buduję łódkę
ze snopków trzcin i kory złupanej kadłub prosty
sznurem plączę ściśle by wytrzymała
choć trochę, nim pochłoną ją mielizn wodorosty

Buduję tratwę
ze skrawków złudzeń i pęków cichego marzenia
upycham dziury pustymi garściami
łopocząc modlitwą gdy wiatr się ledwo zmienia

A kiedy zabraknie śmieci do budowy
to wpław popłynę w horyzont co barwami płonie
i pomiędzy pożyczonych baśni bezmyślnymi snami
czuć się będę Titanikiem, który nie utonie.

wrzesień przykłada rumieniec do szyby
plami białe ręce poranka jarzębiną

konfitury szczelnie zamknięte w słoikach
jak pocztówki z ciepłych krajów przykryte kurzem
obracam w zimie palców lato przebrzmiałe
skrzypią drzwi jesieni otwierane żurawim kluczem

mam w sobie czekanie śmiertelne
i takie którego ciało nie wzrusza:
jedno i drugie to serce człowieka
jedno jest wartownią drugie wędrowcem
co zbiera deszcz do kapeluszy

moja wierna towarzyszko
oblewasz mnie światłem księżyca
wpadającym przez szparę zasłon

przesuwasz po niebie ciężkie obłoki
a ja znów gasnę w czarnej pościeli
z jej fałdów
niczym snów linii papilarnych czytam
że niewiele jest gorszych od ciebie
i nikt nie chce być tam gdzie akurat sie przytrafiasz

zabierasz albo oddajesz mi mnie
już nie wiem i tą niepewnością
przeszyta na wskroś ciągle proszę
byś gwiaździstą noc z moich łapczywych dłoni
uwolniła

Zawsze
kiedy nie mogła zasnąć

siadała na parapecie
i wtedy wśród miliona
gwiazd nie czuła się
już taka samotna

prawie zahaczyła
o niebo choć
księżycowy kamień [...]