Z zasady nie zwracam uwagi na pogodę. Robią to jedynie ludzie pozbawieni charakteru, zniewieściali.

Życie, które tak bardzo boimy się stracić, zawsze jest zbyt długie dla tych, którzy szybko pojmują to, co zobaczą. Wszystko się w nim powtarza i nuży.

... przecież jesteśmy opuszczeni jak zagubione dzieci w lesie. Kiedy Ty stoisz przede mną i patrzysz na mnie, co wiesz o moim bólu, który jest we mnie, i co ja wiem o Twoim. I jeżeli rzuciłbym się przed Tobą na kolana, płakałbym i opowiadałbym, nie wiedziałbyś o mnie więcej niż o piekle, o którym Ci mówią, że jest gorące i straszne. Już z tego tylko powodu my, ludzie, powinniśmy stać przed sobą z taką czcią, z takim zadumaniem i miłością, jak przed bramą piekła (Franz Kafka do Oskara Pollaka).

W wielu przypadkach prawdzie towarzyszy silny ból. A prawie nikt nie szuka prawdy, której towarzyszy ból. Ludzie potrzebują pięknych i przyjemnych historii, które pozwolą im choć trochę poczuć, że ich istnienie ma głębszy sens. Dlatego właśnie powstają religie.

Rodzice są zdolni do bezkarnego i nieustannego dręczenia własnych dzieci tylko dlatego, że nie wierzą, co przydarzyło się im samym w dzieciństwie.

Niektórym ludziom się wydaje, że dobro od zła oddzielają grube odblaskowe linie. Że można samemu dokonać takiego podziału, a potem spokojnie spać. Bo wszystko jest, jak należy.