Zeszyt to co w głowie., niepodzielna

Jeżeli dalej będę tak postępować, zniszczę własne ja, własną osobowość, całą siebie.
No ale cóż poradzę, że nadal gdy usłyszę twoje imię czuję, jak mój żołądek się kurczy, a gdy tylko Cię zobaczę, mam ochotę po prostu Cię przytulić? Tak, nadal. Po całym roku upokorzeń, ja nadal Cię chcę.

Jestem na odwyku. Na terapii odzwyczajającej od Twojego głosu, zapachu, dotyku. Od Twoich włosów i oczu, od najbardziej nawet błahej rozmowy. Od smutku i radości, od łez i śmiechu. Od samej siebie.

- Nie kocham go, nie kocham go, nie kocham go, NIE kocham go!
- kochasz.
- no wiem.

- Ale wiesz, ja nie jestem taka jak wszystkie. Nigdy Cię nie przeproszę. Nigdy nie przyznam się do tego, że zrobiłam coś źle. Nie będę miła, potulna i grzeczna. Piję i palę. Z imprez nie wracam przed północą, jak kopciuszek. Będę Cię kopać i drapać, bić i wrzeszczeć. Będę...
- Wiem. Ale właśnie taką Cię kocham.

Czasami, mimo, że coś nas niszczy, nie potrafimy od tego odejść. Czasami, po prostu boimy się zmian. Czasami samych siebie. A czasami kochamy zbyt mocno, by uwierzyć, że miłość potrafi zabić.

Nie potrafię ukrywać swoich uczuć. Nie umiem kłamać w oczy osobie, na której mi zależy. Nigdy nie zdradziłam kogoś, kogo darzyłam uczuciem. Nie posiadam zimnej krwi a mój głos nie ocieka ironią. Nie, nie jestem dobra. Po prostu upadłe anioły też czasami zachowują resztki swojej godności.

W sumie jesteśmy tylko sumą naszych oddechów. Niczym więcej, jedynie cichymi westchnieniami i głośnymi krzykami. Dźwiękiem i obrazem. Niczym więcej.