ptaszynę małą
w klatce zamknięto
by swoim śpiewem
dni rozweselała
a ona milczała zaklęta

najlepszy pokarm dostawała
złotem pręty pociągnięto
a ona smutnym wzrokiem
cicho za okno patrzała
na drzewa wysokie

i przyszedł dzień
gdy ptaszyna zaśpiewała
ten jeden raz
by na zawsze umilknąć

czemu padł śpiewak mały
nie pytaj mnie kolego
tylko posłuchaj wesołych treli
gdzieś w parku
wiosennym słońcem rozświetlonym

Urzekają swoją magią
i figlarnym lotem
subtelnie delikatne
niczym płatki polnego maku
pieszczą piękno
między źdźbłami traw
i na skraju lasu
muskają skrzydłami
nasze ciała
przenosząc je
w przestrzeń dreszczy
niepokojem palców
budzą nieśmiałe rumieńce…

Kim są te nimfy wiosennej łąki?
Czy to ptaki? Czy kwiaty?
Czy motyle?
a może po prostu
są to tylko
piękne chwile…

tak ciepło w moim domu
dni, z każdą chwilą - tobą pełniejsze
bez wątpienia
- do twarzy mi w tej miłości

a ja lubię być
tak przytulnie skomplikowana…

dlatego czas
przekroczyć próg zawstydzenia
czerwień ust z sobą połączyć
nasycić spojrzenia - parami

w przedpokoju moich dłoni
jestem…

- twoją kobietą do kochania

Wchodząc w myśli tak głęboko
wyczuwasz kształt mojej wyobraźni.
Giętkością chwili szarpiesz struny
by wydrzeć jęk stęsknionej jaźni

Krepując ciszę ciągiem zdarzeń
zamknij swoimi moje soczyste usta
Ciepłym oddechem wypełnij przestrzeń
co nas dzieliła i była pusta

Zamykam oczy by poczuć sobą
to co zdarzyć się jeszcze może
Widzę litery nożykiem wycięte
w mym sercu, jak w drzewie na korze

krew..
tak przereklamowana,
taka pospolita,
że aż mdła.
krew...
taka gęsta i słodka,
przemieniła cały mój świat.

Jam jest jej królową,
ze złamanym sercem,
kroczę w czarnej mokrej sukni.
Pod stopami lód
w sercu wieje chłód

Dlaczego przyszedłeś?
I czemu nie zdążyłeś!?

Ciągle przychodzisz,
TYLKO MNIE JUŻ NIE MA.
Spóźniłeś się, bo ile można-
kochać Twoje puste spojrzenie,
Twoją obojętność???

przychodzisz teraz i krzyczysz...
Mówisz, że to ja mam się otworzyć,
CIEBIE zrozumieć...

Ale Ty już umarłeś, choć chcę żebyś żył.
Nie umiem z Tb żyć, naucz mnie przy Tobie być!

Czas nigdzie się nie spieszy,
płynie powoli,
na łodzi zbudowanej z zegara.
Wskazówki, służą mu za wiosła,
Ociągając się
próbuje dopłynąć do brzegu.
Biedny Czas...
Kiedy ujrzy jakąś wyspę,
na oceanie, po którym płynie ?
Kiedy będzie mógł chodź chwilę,
położyć się i odpocząć ? [...]

Kalifornia w umyśle, gorące słowa niczym plaża
Piach w zamian za mózg i najmodniejszy kostium
Dwuczęściowy, dość skromny, skąpy, jaką ma wiedzę Twoja czaszka
Na to nie ma antidotum, panaceum, nie ma podium

Nie ma skali na te żądze, nie ma hierarchii w tym świecie
Są silni i bogaci, nikt nie ma obu tych cech na raz
Presja, jak nędza wśród bogatych, umysł gniecie
Stan umysłu Kalifornia, spragniony cienia palm

Sam sen o tej plaży budzi z nadzieją, ta złudna
Noc ciemna, głucha, jedynie łuna księżyca
Pozbawiasz się złudzeń, niczym z ran strupa
Niestety, nikt nie zna Twego ego Kalifornijczyka.

Spętana sidłami bezsilności
zatracam się w ramionach
ciemną szatą odzianych

naiwnie ufam oczom
patrzącym w cieniu przy
szafie

wyciągam ręcę
zamykam powieki

chwytam się
nie ostatniej deski ratunku

Nie wystarczy pomyśleć marzenia,
zdmuchując świeczkę na urodzinowym torcie...
Powiedzieć :
Kiedyś coś zrobię...
Słowami jeszcze nikt niczego nie stworzył,
nie licząc poetów,
plotących swój świat z literek i wyrazów.
Aby napisać wiersz..
Wystarczy jedno słowo,
dające zalążek pomysłu.
Jedno słowo... [...]