Zeszyt This is it , motyl310593

Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie jest bezwstydna, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą.

Dopiero późną nocą, przy szczelnie zasłoniętych oknach gryziemy z bólu ręce, umieramy z miłości.

Jestem jeszcze zakochana resztkami bezsensownej miłości i jest mi tak cholernie smutno teraz, że chcę to komuś powiedzieć. To musi być ktoś zupełnie obcy, kto nie może mnie zranić.

Wstając rano nie mam chęci
Znów w śród ludzi będę kręcić
Do nowych twarzy braknie mi pamięci
O dziesiątej czterdzieści
Rzeczywistość zacznie mnie męczyć

Ci sami bezdomni
i szefowie dumni
Ci sami durnie
i te same kłótnie

W kolorowej telewizji
i życiowej hipokryzji
Ciągła zdrada, gniew
Czyjaś śmierć i krew

W starej wieży
Osobowość skopana leży
i do trumny już się mierzy
Ale w cud chyba wieży

Że coś się w tym świecie zmieni

Za głośno? Co jest za głośne? Tylko cisza. Cisza, w której się człowiek rozpada jak w próżni.