Zeszyt Tęskno i płaczliwie, Konstantine

- Obiecałam sobie, że kiedyś odpokutujesz każdą minutę mojego płaczu, każdą sekundę mojej rozpaczy.Teraz jednak nie mogę nic z siebie wykrztusić. Te wszystkie słowa nie przeszłyby mi przez gardło. Układałam te cholerne monologi godzinami, a teraz nie potrafię sobie nic przypomnieć. Kompletnie nic.

Załamała bezradnie ręce. Zapadła niezręczna cisza, ale ona nie zwróciła na nią uwagi, jej myśli pochłaniało coś innego.

- O czym myślisz?

- Wiesz, mam ochotę pokazać ci zdjęcia z poprzednich wakacji i opowiedzieć, jak wyobrażałam sobie, że chodzimy razem po nadmorskim kurorcie i trzymamy się za ręce, leżymy na piasku nad niebieską laguną i chlapiemy się słoną wodą Morza Czarnego. Wieczorem robimy setki zdjęć i w szale namiętności kochamy się na plaży do rana. Ale tak naprawdę byłam tam sama. Spełniało się moje największe marzenie, a Ciebie tam nie było.

- Nawet nie przypuszczałem, że jeszcze o mnie myślisz.

- To jeszcze nic. Wiesz co było najgorsze? Poranki. Za każdym razem, gdy się budziłam wyobrażałam sobie, że całujesz mnie w kark, a wtedy dreszcze przechodzą moje ciało. Ciebie tam nie było, nie całowałeś mnie, a jednak czułam dreszcze.

[...] ja właśnie płakałem. Nie po wierzchu. Czułem coś takiego, jakby z drugiej strony moich oczu łzy do wewnątrz mnie spływały. Doświadczył pan może takiego płaczu?

Jest granica, za którą łzy nie koją bólu ...i pozostaje tylko milcząca rozpacz...

Tęsknota zabija od wewnątrz. Dopiero po jakimś czasie widać zewnętrzne zmęczenie.
Muszę nauczyć się żyć bez Ciebie.

niby możesz normalnie chodzić, mówić, nawet śmiać się
chociaż pozostaje ta świadomość
i w oczach cień
bo coś w tobie umarło...

-Myślałeś kiedyś, żeby znów to zrobić?
-Tak, bardzo często...
-Więc czemu nie zrobiłeś?
-Bo raz w życiu wystarczy. Umieranie wcale nie jest rzeczą jaką chce się powtórzyć.

Wieczorem tęsknota zasiadła w wygodnym fotelu z filiżanką gorącej czekolady... Rozmarzyła się... Tęskniła... Bardzo tęskniła.