Zeszyt tęskniąc ..., Tusieńka

Możesz przestać biec. Goniłam Cię padając na kolana, czołgałam się resztkami sił. Ale ten maraton skończył się, kiedy przebiegły po mnie tysiące innych stóp a ja zrozumiałam, ze nigdy się nie zatrzymasz.

Chcesz wiedzieć, co u mnie?
Nie rozumiem, dlaczego pytasz.
Przecież dobrze wiesz, że straciłam całe szczęście z życia.
Wyrywam z serca te dni kiedy byłeś obok.
Chcę zapomnieć.

Przecież wiedziała, że
nie będzie z Nim zasypiać,
że nigdy nie powie jej
tego co bardzo chciała usłyszeć.
Nie będzie mogła się Nim pochwalić.
Nigdzie nie pójdzie
z Nim za rękę, ani też nie
przetańczy z Nim całej nocy.
Kraść spojrzenia Jego
mogła tylko ukradkiem.
A uśmiechem witać
Go gdy nikt nie patrzy.
Dobrze wiedziała, że nie obudzi się
się nigdy w Jego ramionach
A pomimo to
kochała Go.

Nigdzie nie jesteśmy bardziej samotni, niż leżąc w łóżku, z naszymi tajemnicami i wewnętrznym głosem, którym żegnamy lub przeklinamy mijający dzień.

[...] ja właśnie płakałem. Nie po wierzchu. Czułem coś takiego, jakby z drugiej strony moich oczu łzy do wewnątrz mnie spływały. Doświadczył pan może takiego płaczu?

Życie to ból i cierpienie. Tak naprawdę nienawidzimy większości rzeczy, które robimy, a robimy je po to jedynie, by móc robić tę jedną czy dwie, które wydaje nam się, że kochamy.