Zeszyt Ten przez który myślisz..., Northstarr

zjawiłaś się , w ostatniej chwili podałaś mi rękę , pozwoliłaś zaczerpnąć tchu wyławiając mnie z czerni . potrzebowałem Cie tak samo jak powietrza , na swój sposób jesteś moim powietrzem , karmisz moją duszę , urzekasz słowami , czarujesz spojrzeniem . tak , zaczynam żyć , powracam . czuję że odrodzenie otwiera przed nami nowe możliwości . nie , nie mamy czystej księgi życia, otwieramy nowy rozdział ucząc się na poprzednich błędach, które zamknięte przypominają o sobie jedynie wtedy gdy tego zechce. uczę się powoli egzystować , znów zapamiętuje Twój zapach , smakuje Cie z odpowiednim wyczuciem , powoli, spokojnie , czule . I tak naprawdę potrzebuję Cie w moim życiu .

... czasami mam ochotę dać w twarz pewnej osobie...
... i gdy już podnoszę rękę, uświadamiam sobie, że... szkoda lustra...

Są tacy, którzy uciekają od cierpienia miłości. Kochali, zawiedli się i nie chcą już nikogo kochać, nikomu służyć, nikomu pomagać. Taka samotność jest straszna, bo człowiek uciekając od miłości, ucieka od samego życia. Zamyka się w sobie.

Codziennie czekam, a w moich oczach pojawia się nadzieja, a potem gaśnie, jakby jej w ogóle nie było...

Ludzie są niesamowitymi istotami. Potrafią uśmiechać się, dogadywać, żartować podczas, gdy przychodząc do domu, zamykają się w czterech ścianach i umierają z tęsknoty. Tak naprawdę, kiedy cierpimy i zagryzamy wargi, próbując zniszczyć poczucie bezsilności, zawsze jesteśmy sami. Tylko my i nasz krzyk.

"Ty mnie już oczywiście nie pamiętasz. A ja przez te wszystkie chwile nie przestawałem myśleć o Tobie. "

— Marek Hłasko

Kochał w niej to, że śpiewała do szczotki do zamiatania, że tańczyła i potrafiła śmiać się z byle czego. Była jego osobistą wariatką na wyłączność.

Od kiedy Cię poznałam od razu się w Tobie zkochałam, wiem że i Ty tak miałeś ale życie mi nie pozwoliło być od razu z Tobą. Teraz jesteśmy razem, wszystko przetrwamy i nikt nam nie przeszkodzi w miłości...

Widziała to w Jego oczach...to jak na nią patrzył, jakby cały świat wokół niego znikał, a Ona była jego środkiem....

Jeśli człowiek uważa drugą osobę za swojego przyjaciela to tak jest.
Jeśli we dwoje wkładają w to siebie i wierzą że to przyjaźń to tak jest.
Jeśli to się kończy to najwidoczniej tak miało być.
To nie prawda, że jeśli się skończyła to, to nie była przyjaźń.
Istniała wtedy kiedy w nią wierzyliśmy.