Zeszyt Te co naj :), Izzie

Zawsze mi powtarzał, że jeśli tylko za nim zatęsknię, mam spojrzeć w niebo, na słońce, na drogę, którą mam przed sobą, bo gdzieś na jej końcu będzie na mnie czekał. Gdziekolwiek bym była, mam wierzyć w to, że Bóg istnieje i kiedyś nas do siebie sprowadzi, bo skoro nas rozdzielił to i scali. To próba, której musimy podołać.
Czułam, że on już nie wróci. Oni nie wracają...

To nie chodzi o to że jesteś przystojny. Przecież jest tylu ładniejszych od Ciebie. To nie chodzi o to że masz poczucie humoru przecież tylu innych tez go ma. I to nawet nie o to że umiesz i znasz się na wszystkim. A wiec o co? Jesteś niby taki sam jak inni a to właśnie Ciebie kocham i nie potrafię przestać. Jesteś jak magnes.Przyciągasz mnie gdziekolwiek byś był.

Wiesz co mnie jeszcze trzyma na tym świecie? Świadomość, że jesteś gdzieś... Gdziekolwiek, pod tym samym niebem co ja. Patrzysz na te same gwiazdy i razi Cię to samo słońce. Tylko to i nadzieja, że wreszcie się spotkamy...

Łatwo jest powiedzieć, że mogłabyś bez niego żyć, gdy on stoi obok i trzyma cię za rękę.
Trudniej powtórzyć te słowa, gdy twoja dłoń jest pusta...

-Zatańczysz?
-Dajesz mi wybór?
-Nie.
raz, dwa, trzy...
Podszedł powoli, zdecydowanie, patrząc Jej głęboko w oczy.
Wyciągnęła doń delikatną, aksamitną dłoń.
Chwycił Ją mocno i przyciągnął dynamicznym ruchem ramion do siebie.
Wstrzymała oddech, poczuła tylko ciarki na plecach,
kiedy w tle sali usłyszała Tango Rachmaninova.
W drugiej kolejności poczuła jego silną dłoń obejmującą ją w pasie.
Zaczął...
Była posłuszna...- Nie!- Nie była świadoma!
Straciła świadomość, odpływała z każdym dźwiękiem wydobywającym się z mroku sali.
Chłodne, niebieskie światło księżyca oświetlało smukłe sylwetki kochanków.
Z każdą nutą, Tengeros zatracali swoje duszę, brnąć drogą bez powrotu.
Smak Jej czerwonych, winnych ust, przerywany, głęboki oddech, zapach Jej ciała
był przyczyną istnego obłędu jakiemu z pożądaniem się oddawali.
Tango straconych rozbrzmiewało w ich duszach.
Czas się zatrzymał...
Bicie Ich serc stało się nie do wytrzymania głośne, wolne...
Przestały bić.
Umarli?!
Nie.
Zaczęli Żyć...

Chłopiec spacerował plażą razem ze swą matką.
W pewnej chwili zapytał:
- Mamo, jak można zatrzymać przyjaciela, kiedy w końcu uda się go zdobyć?
Matka zastanowiła się przez chwilę, potem schyliła się i wzięła dwie garście piasku.
Uniosła obie ręce do góry; zacisnęła mocno jedną dłoń: piasek uciekał jej między palcami i im bardziej ściskała pięść, tym szybciej wysypywał się piasek.
Druga dłoń była otwarta: został na niej cały piasek.
Chłopiec patrzył zdziwiony, potem zawołał:
- Rozumiem!

# Usłyszane

po drugiej stronie

Widziałam jak żałośnie szlocha. Chciałam ją pocieszyć, wyciągnęłam dłoń by otrzeć jej łzy i dotknęłam własnego policzka...

Nie muszę trafić do nieba, by tam spędzić szczęśliwie z Tobą wieczność. Dajesz mi ją tu, w codziennym świecie. Chwile gdy dotykasz mojej szyi wargami, całujesz delikatnie w czoło, chwytasz moją dłoń i tulisz ją w swoich... Dla mnie to trwająca wieczność szczęśliwych uniesień i wzruszeń.

Wyciąga dłoń, poparzoną wspomnieniami, lecz odważnie i zdecydowanie chce iść przez życie. Na pierwszy rzut oka nie widać co chce podarować. Wybraniec ma szansę na odżycie, na dotknięcie tej dłoni, na zamknięcie jej w swojej i pójście w stronę, gdzie czuć zapach szczęścia. Chwycił ją i zauważył po czasie, że na ręce zostały już tylko blizny, i ten jej najwspanialszy uśmiech...