Zeszyt Te dłuższe , cytlopka

Błądzę.
Gdzieś między płytkim oddechem, a szelestem zrzucanych na podłogę ubrań. Pomiędzy zgrzytem zębów, a nerwowym przygryzaniem popękanej od zimna wargi. Na granicy uchylonego nieznacznie okna i sufitu, pod którym kłębi się mleczny, papierosowy dym.
Gubię.
Dwie spinki, guzik od płaszcza, koronkowy stanik, godność i resztki moralności, dotąd alarmującej mnie o konsekwencjach moich czynów. Skundloną przyzwoitość spycham na dno szafy, wpajaną od najmłodszego uczciwość zgarniam niedbale pod dywan.
Badam.
Wgłębienia w miejscu, w którym przed kilkoma sekundami zaciskały się moje zęby. Opuszkami palców oceniam głębokość ran tam, gdzie wbijały się paznokcie, gdzie palce wpijały mocno, desperacko. Podrapany, pogryziony i posiniaczony, wygląda jak ofiara napaści rabunkowej – gdy mu o tym mówię, uśmiecha się szelmowsko, dłonią uciskając zabarwiony na fioletowo fragment [...]

Czasami mi się wydaje, że mogę bez niego istnieć. Że wcale o tym nie myślę i niczego mi nie brakuje. I że to wcale nie jest istnienie połowiczne, niepełne, wybrakowane jak popsuty przedmiot. Chodzę, mówię, śmieję się, czytam, bawię się, myślę. Ale to nie tak. Zawsze przychodzi moment, w którym coś mnie nagle uderza, że mało nie zwala mnie z nóg. Jakaś porażająca, nagła świadomość niepełności, niekompletności, pustki. Jakbym otworzyła drzwi, za którymi nic nie ma.

Rzadko go sobie przypominam. Bo mi się wydaje, złudnie zresztą, że jak nie będę o nim myśleć, to tak, jakby go nie było. A od wspomnień nie da się uciec. Zawsze idą za tobą jak zabłąkane, bezpańskie kundle i ocierają ci się o nogawki, [...]

Przez ostatnie kilka dni budziła się rano i zupełnie nie wiedziała po co. Nie miała siły wstać, wyjść z domu. To było kilka naprawdę trudnych dni. Trudnych dla niej emocjonalnie. To było jak próba ile zdoła wytrzymać. Wytrzymała wszystko, ale poniosła straty. Została sama z tym wszystkim co się wydarzyło i o czym tak bardzo chciała z kimś porozmawiać. Ale nie na szybko pomiędzy jednym a drugim papierosem, pomiędzy początkiem a ostatnim łykiem piwa. Chciała od początku do końca wypowiedzieć wszystkie słowa. Powtarzać się. Mówić je od nowa. Chciała komuś opowiedzieć to tak, jakby próbowała wytłumaczyć to wszystko sobie. Zabrakło czasu na rozmowę. Została sama z własnym końcem świata. Potrzebowała tej jedynej osoby, by móc na chwilę się rozpaść. Przestać [...]

"Zawsze jest ten jeden, który nie umiał cię pokochać, lub nie chciał, lub nie miał czasu, mieszkał kilkaset kilometrów od twojego czwartego piętra. Który nie chciał, żebyś kupowała bilet w jedną stronę i nie chciał ci pokazać ulubionego miejsca z dzieciństwa.

Zawsze jest ten jeden, który na jedno skinienie mógłby cię mieć. Z innymi chłopcami nieźle się bawiłaś. Wodziłaś na pokuszenie, odwoływałaś randki piętnaście minut przed, bo tak. Bo ci się odechciało. W nich ci przeszkadza to, że nie mają metr dziewięćdziesiąt czy więcej, że nie rozumieją żartów, ironii.

Zawsze jest ten jeden, przy którym chciałaś być. Dla którego mogłabyś rzucić wszystko. Przeprowadzić się, wprowadzić, rozważyć karierę gospodyni domowej, zaplanować imię dziecka czy noc z pokerem i whisky. Chciałaś kupować wtedy bilety do kina, na samolot, do teatru, na koncert. Bilet do szczęścia, w jedną stronę.

Zawsze jest ten jeden, który nie pokochał ciebie tak, jak ty jego.

Zawsze jest ten jeden, który będzie. Wszyscy inni się zmienią, a to wciąż on będzie adresatem każdego najpiękniejszego marzenia. Każda spadająca gwiazda będzie miała jego imię, każda rozmowa z nim, najkrótsza wymiana zdań będzie dawała morze nadziei. Każdą przyjaciółkę okłamiesz, że nic do niego nie czujesz, że to historia."

Paulina Hofman

(znalezione w sieci)

Dlaczego? – to jedno, króciutkie pytanie przemyka przez myśl wszystkim ludziom na całym świecie. Wszystkim. I choć jest z pozoru banalne, to tak naprawdę wielu z nas nie potrafi na nie odpowiedzieć. Nie wiem jak bardzo byśmy tego chcieli, ale odpowiedzi nie potrafimy znaleźć. Chociaż czasami, po prostu nie chcemy jej znaleźć...

...Zapytałam się, dlaczego?...

***

[…] Uśmiechnął się, a po chwili jego zasnute mgłą oczy, nie wyrażały już nic. Były puste... przeraźliwie puste; nie chciałam wcale widzieć tego bezkresnego morza wypełnionego niczym.
Przeszył mnie okropny dreszcz, a po policzkach zaczęły spływać bezbarwne łzy, i jakby nie docierało do mnie to, co się już wydarzyło, potrząsałam jego zimną dłonią w nadziei, że uściśnie moją i zaraz powie beztroskim głosem, że [...]

Miłość jest jak piórko na wietrze, niekiedy znajdzie swój wyśniony dom na ludzkiej dłoni, lecz aby przenieść je przez życie, potrzebna jest druga dłoń, by je delikatnie przykryła, nie czyniąc jednocześnie z uścisku więzienia ...
Kochać, to przede wszystkim stworzyć taki dom w którym często zapalane są świece, mimo, że jest prąd, kochać to mieć czas na rozmowę, która jest pokarmem duszy, mieć czas na muzyką ciał, na odkrywanie w sobie nowych nut, które niczym Mazurki Fryderyka uniosą nas ponad całe zło tego świata ...
Zawsze jest jakiś początek i jakiś koniec ... nie bądźmy więc smutni, gdy dotyka nas przemijanie ... nie gaśmy nigdy świec tylko dlatego, że coraz częściej potrzebujemy wypić wspólnie zwyczajną herbatę z cytryną, zamiast jak [...]

W późnych powrotach jest bliskość, o której wiedzą zaledwie
klamki, draśnięte opuszkami palców, ciepłem ręki jak
wierzchem deszczu, tak dyskretnym, by zdołał zgasić światła, nie płosząc przy tym
obietnicy skulonej na powiekach. Tak jakby do domu można było podchodzić jedynie nocą, kiedy zasłony zapłaczą za zwiewnością naszych ust, kiedy milczeć będą zegary, zastygłe w pół urwanego kroku, a my moglibyśmy tylko przysiąść na progu, by stamtąd usypiać szyby, co zbyt cicho odbiły spojrzenia.

Niekiedy pozostaje już tylko modlitwa…modlitwa, by nie znienawidzić tych, którzy deklarowali miłość, przyjaźń a poza oczami gotowi byli sprzedać człowieka za kilka pustych obietnic, za z pozoru odrobinę lepsze warunki albo lepszy seks...
Jak bardzo krucha w dzisiejszych czasach jest miłość…przyjaźń…jak łatwo depcze się dzisiaj czyjeś uczucia wchodząc w czyjś dom przyjacielem a wychodząc Judaszem…
Czy można kiedyś wybaczyć zdradę??? tak zwyczajnie przejść do codzienności, gdy osoba, którą kochałeś tak po prostu będąc z Tobą układała sobie życie z innym mężczyzną???, z mężczyzną, który trzy miesiące wcześniej wyrzucił żonę za drzwi, który utrudnia jej dostęp do dzieci, który stara się pozbawić jej praw do dzieci tylko dlatego, że pogubiła się z alkoholem…Jeśli przebaczyć znaczy zapomnieć…to myślę, że się nie da…bo [...]

chciałabym napisać list do Ciebie. nie po to byś go przeczytał. napisałabym go po to byś miał coś po mnie, jakąś pamiątkę, wspomnienie, zapach, kolor, dźwięk.
bo ja zawsze najbardziej pragnęłam nie byś myślał o mnie co sekundę a tego.. że gdy staniesz na krawędzi życia to wrócisz się bo przypomnisz sobie, że jednak na
tym świecie istnieje ktoś kogo nie chcesz zostawić. nie po to by jakaś piosenka przypomniała Ci spędzone razem chwile, a po to byś w jakimś barze na końcu świata
usłyszał szelest i odwrócił się upewnić czy To nie przypadkiem ja znów się potknęłam. nie po to byś w sklepie z perfumami zobaczył flakonik, który zawsze stał na 2 półce
w łazience, a po to byś podczas upojnej nocy z inną kobietą poczuł jej zapach i zrozumiał, że to nie ta osoba powinna być teraz tu tak blisko przy Tobie. Żebyś nie bywał, a był.

Nic na siłę.
Złota zasada, która jak by była stosowana przez wszystkich pomogłaby całemu światu. Żadnych prób ani samych w sobie gwałtów, zarówno tych w pobocznych uliczkach czy pubach ale też na imprezach, domówkach zazwyczaj po pijaku bez żadnej tego świadomości. Ludzie wymuszający coś na siłę czy to sex czy pieniądze bądź zabawki albo rozmowę, napraszający i nieodpuszczający mimo, kompletnego braku zainteresowania drugiej strony są na prawdę uciążliwi bez zależności czy to jakiś gość podrywa dziewczynę, czy natrętny znajomy, a nawet ludzie bliżsi są ciężcy do zniesienia.

Nic co robimy na siłę nie działa na naszą korzyść chyba, że to ćwiczenie siebie i swojej osobowości. Nie powinniśmy się zamykać w klatce "tego nie mogę naprawić". Wszystko w sobie jesteśmy w [...]