Zeszyt long live , karykaturalna

Wiedziona żalem
pozwoliła miedzianym lokom
opaść na poduszki
jeszcze gorące od jego ramienia

uroczym gniewem
pozornie nadąsana, by wskrzesić słowa
te
co nie padły, a wryły się w pamięć

westchnęła tylko
jak się wzdycha gdy
dopiero co narodzona miłość
musi skonać

Weź moją kruchość
I ulep z niej spojrzenie
To, które wyrwało spokój
Z zakamarków duszy
Tylko pozwól
bym patrzył
Leżał obok i nie mógł dotknąć
Jakbym znalazł dom
A w jego oknach odbicia latarni
Tych najbardziej samotnych
na dworcu, głaszczących twe oczy
Odbiciami światła
Czy dostrzegłbyś mnie
kruchego, na dnie
Czy wyłowiłbyś kawałki
mnie
Kiedy po raz pierwszy, niewinnie nieświadomie, zbiłeś zwierciadło
Czy zobaczysz drżenie
W bezdennie czarnych źrenicach
Nie
Leż tak, błagam, jeszcze chwilę
Tylko pozwól
bym patrzył
Na twe ramiona, włosy i oczy
I nie odchodź
Gdy sennym ruchem ręki
Przekonam się że jesteś tylko
Załzawionymi odbiciami światła

dzień wstaje
podnosi noc z kolan
tylko we mnie śpi słońce
chłodnymi myślami świt
pomalował mi oczy

a jednak szukam twych rysów
w każdej napotkanej osobie

jak kwiatów paproci na łąkach
malowanych na szybie
które w grudniową noc
znowu chciałabym poczuć

odległość wypowiadanych słów

to tylko chwilowa pewność
że nie od razu
czyjeś oka mgnienie

drgnie od cudzej ręki

Wszystkie miejsca poza człowiekiem to już nie są te miejsca. Jedyne miejsce człowieka jest tylko w nim. Niezależnie, czy jesteśmy tu, gdzie indziej czy gdziekolwiek. Teraz czy kiedykolwiek. Wszystko, co na zewnątrz, to jedynie złudzenia, okoliczności, przypadki, pomyłki. Człowiek jest sam dla siebie zwłaszcza tym ostatnim miejscem.

Miłość to niedosyt istnienia [...]. To jakby całe brzemię czyjegoś istnienia pragnąć wziąć na siebie. Jakby pragnąć tego kogoś zwolnić z konieczności istnienia. Jakby pragnąć za tego kogoś także umrzeć, żeby on nie musiał doświadczać swojego umierania.

Słowa przecież rosną dopiero w człowieku razem z nim. Wytapiają się jak z rudy z jego trosk, udręk, cierpień, łez. Nikt nie otrzymuje ich w darze tylko dlatego, że się urodził, gdzie, kiedy. Ceną słów jest nasz los.

Każde marzenie (...) jest uczciwe. Samo słowo m a r z e n i e jest uczciwe. Nieuczciwe mogą być myśli, pragnienia, dążenia, lecz marzenie pozostanie, czyste, nawet wtedy, kiedy inni wdepczą ci je w błoto...

Prawdziwa miłość jest raną. I tylko tak ją można odnaleźć w sobie, gdy czyjś ból boli człowieka jako jego ból.

nie pytaj czy czekałam
bo czekają ci
co nie wiedzą na co

ja tylko stałam
przy oknie
patrząc jak słońce
ze wstydu
oblewa się rumieńcem

i tak mnie noc zastała
o zmierzchu bez powiek

Jeżeli kochasz – odejdź,
tam gdzie mnie nie będzie.
Bym nie musiał znosić
ciepła z Twoich oczu.
Uśmiechu Twoich ust
bym nie musiał znosić…

Jeżeli kochasz – odejdź,
jak najdalej z mego serca.
Bym nie musiał patrzeć
na Twe piękno za dnia.
I w gwiaździstą noc
bym nie musiał patrzeć...

Jeżeli kochasz – wróć,
bądź gdzie i ja jestem.
Bym Cię mógł wciąż kochać
podziwiać w blasku słońca.
I w świetle księżyca
Bym Cię mógł wciąż kochać...