Zeszyt takie., anita995

Teraz się pozbierałam. Nie jestem już tak perfekcyjna jak wcześniej,
nie potrafię już tak pięknie żyć, nie potrafię szczerze się śmiać. Ale jestem.
Wstaje z łóżka żeby przeżyć kolejny cholernie pusty dzień. Nie utrudniaj mi tego. Nie wracaj.

przeczytane gdzieś.

W wieku 10 lat zaczęła malować obraz. Każdego roku domalowywała jedno najważniejsze wydarzenie. Po 70 latach skończyła go. Jej oczom ukazała się harmonia chaosu. Obraz był tak piękny, że postanowiła go sprzedać. Nikt go jednak nie kupił, dla wszystkich okazał się zbyt nierealny.
Życie człowieka jest zbiegiem kolorowych plam na płótnie czasu. Zrozumiane tylko dla nas, z przesłaniem na pożegnanie.

Z niespełnioną miłością jest jak z uwięzioną w Twoim pokoju osą. Próbujesz jak najszybciej ją zabić, a czy nie lepiej uchylić okno i bez nerwów poczekać aż sama wyleci?

Zauważ ,że brak Jego odczuwasz dopiero gdy zobaczysz go przytulonym z inną..
Wtedy widzisz co bezpowrotnie utraciłaś.

A gdyby tak nie słuchać tego, co o nas mówią i nie dbać o to, co o nas myślą. Gdyby zaufać własnemu sercu i odbiciu w lustrze. Czy nie łatwiej byłoby żyć....

Koniec przychodzi najczęściej wtedy,
kiedy za bardzo chcemy coś pięknego zacząć.
To jest największy paradoks życia i... miłości.

Myślała zatem o nim, nie chcąc o nim myśleć. Im bardziej o nim myślała, tym większą czuła wściekłość, a im większą czuła wściekłość, tym bardziej o nim myślała doprowadzając się do takiego stanu, że nie mogła już tego znieść. Zatraciła poczucie rozsądku.