Zeszyt szczęśliwości, PaniK

Całe życie na coś czekam. Czy warto? Tego nie wiem. Ale czasem po prostu trzeba czekać, bo nie ma się nic innego do roboty.

Potykam się i podnoszę. Ale inaczej niż dziś w tramwaju. Tam upadłam, bo się nie trzymałam. Teraz upadam trzymając się kurczowo Ciebie. Podnoszę się, też trzymając Ciebie. A może Ty mnie podnosisz. Mimo sobie, a może dla siebie. Czy, jeśli puszczę, złapiesz?

Chciałabym przestać o Tobie marzyć, zamknąć oczy i nie widzieć Twojej twarzy, nie słyszeć Twojego głosu, kiedy nie ma Cię obok i nie myśleć, że mnie obejmujesz, kiedy zasypiam sama w łóżku.

A kiedy się nie kochamy, to się trzymamy za ręce, a kiedy się nie trzymamy, to patrzymy sobie w oczy, a kiedy nie patrzymy, to krzątamy się sobie nawzajem po głowie. Tak, to jest miłość, wiesz?

Zatrzaskuję drzwi przeszłości, zatrzaskuję Tobie. Ale bez obaw, jeśli tylko będziesz chciał, zapukaj, może będę akurat u siebie.

A może wszystko jest na opak. Może to w lustrze nieba, odbija się morze. Może sen to jawa, a jawa, zjawa nocna. Może każda z gwiazd, niczym słońce, wnosi energię dla zakochanych, a samo słońce to kres dla niespełnionych pragnień i żądz. A może śnię najgorszy koszmar, a Ty leżysz tak naprawdę obok, ściskając moją dłoń...

Bo kogoś, kto kocha prawdziwie, kto patrzy sercem, kogoś takiego nie można złamać. Człowiek łamie się dopiero wtedy, gdy serce zastępuje rozum.

Nie pieprz mi, że ona to Twój ideał. Oboje wiemy, że to nie o to chodzi. Może Ci pasować we wszystkich punktach, a im bardziej będzie Ci pasować, tym bardziej to nie jest to. Bo miłość musi mieć jakieś wymagania.

Zajrzałam w Twoje oczy i zobaczyłam lęk.
Nie będę pytać o nowy dzień - zostanę tam gdzie Ty.

Jestem pieprzoną przeszłością,
śnisz o mnie codziennie,
jestem Twoim sumieniem,
czekasz, aż przestanę,
opanowuję Cię niepokój.