Zeszyt Szarpiące sercem, Szecherezada

Krzyżując dłonie na klatce piersiowej doskonale wiem, że nic nie jest w porządku. Miejsce w którym się znalazłam i czas, który choć płynie zbyt szybko nie pozostawia na skraju samotności cienia otuchy, ale pragnę podnieść zmęczone powieki by posłać ciepły uśmiech osobie która na niego czeka.

26.01.2015

Tak piękne kłamstwo uplotłam sobie w wyobraźni.
Cudowny mały światek!
Nie rozglądałam się, by go nie zachwiać.
A nóż, nie jest taki, jak chcę
za tym rogiem,
w tamtym parku,
na ławce,
na przystanku..?
Przyjemny światek, magiczny,
Do wytrzymania, do zakochania...
A Ty?
Tak bezczelnie
musnąłeś go opuszkiem palca i...
Rozbiłeś na kawałki!!!
Jak smiałeś powiedzieć mi... prawdę?

Na liściu deszcz,
a na kamieniu krew.
Obie krople
na język mi spadają.
Trucizna
i ratunek w jednym.
Gniew, żal
i Ty.

W życiu chyba chodzi o to, żeby iść naprzód. Nawet jeśli ktoś lub coś usilnie próbuje nam w tym przeszkodzić. I to nie ważne czy idziemy robiąc małe kroki czy te duże. Nie wolno jest nam się zatrzymywać. Jeśli się zatrzymamy, istnieje duże prawdopodobieństwo, że zaczniemy się cofać. Wtedy nie wiemy czy będziemy mieli wystarczająco sił, żeby znowu postawić ten pierwszy krok do przodu. Przecież doskonale zdajemy sobie sprawę ile wysiłku kosztowało nas rozpoczęcie tej drogi. Nie warto jej przerywać.

Jakaś cząstka mnie nadal wierzy. Wierzy, że kiedyś nasza historia będzie miała dalszy ciąg, bo nie może ona się tak skończyć. Bez żadnego wyjaśnienia, powiedzenia wprost tego, co czujemy. Ty i ja.
Tak długo marzyłam o tym, żebyś był obok mnie. Żebym mogła usłyszeć Twoje bicie serca, poczuć dotyk Twoich rąk. Twoich - nikogo innego. Miałam to tylko na chwilę. I chociaż to była tylko chwila, to i tak jestem za nią wdzięczna Bogu. Wiem, że to jeszcze nie koniec. Wierzę, że kiedyś się spotkamy. Twarzą w twarz. Pomyślisz "jak mogłem ją tak zranić?"... w sumie wcale nie musi tak być. Możesz nadal być tym zimnym draniem, na którym ciągle mi zależy, i odwrócić głowę w drugą stronę.

Najtrudniejszą dla mnie decyzją jest to, czy walczyć o Ciebie, czy po prostu czekać na to, co przyniesie los. Mówi się, że miłość to pragnienie szczęścia drugiej osoby... nawet jeśli to nie my jesteśmy jego powodem.
To mnie boli najbardziej. To, że potrafisz żyć beze mnie, kiedy ja rozpadam się na coraz drobniejsze kawałki. Sekunda po sekundzie. Komórka po komórce...
I nie wiem jak się poskładać.

Nie nauczyłeś mnie, jak żyć bez Ciebie.

Dotąd wiedziałam i byłam pewna, że jak
Pan Bóg zamyka drzwi to otwiera okno, albo chociaż lufcik,
a o mnie chyba zapomniał
- mnie pozamykał wszystkie drzwi, okna, nie zostawił ani jednej szpary
C Z E K A M aż w końcu mi coś się otworzy
w tej poczekalni życia, bo coraz częściej mam ochotę
wyskoczyć choćby i przez zamknięte okno - byle do przodu i dalej...od
tego co serce wciąż tak grzeje, jednocześnie studząc moje "ja".

spójrz mi w oczy i powiedz, że to wszystko się nie wydarzyło na serio...
spójrz mi w oczy i powiedz, że nic kompletnie nie znaczyłam...
spójrz mi w oczy i powiedz, że nie obchodził Cię mój uśmiech, który za
każdym razem starałeś się wywołać...
spójrz mi w oczy i powiedz, że byłam nikim...
spójrz mi w oczy i powiedz, że te wszystkie słowa były kłamstwami...
spójrz mi w oczy i powiedz, że w ogóle mnie nie potrzebowałeś
a odejdę bez słowa pożegnania...

Zielono.
Już niedługo umrą liście
i spłyną na ziemię, niczym
kolorowe wodospady.

Szum.
W koronach drzew drzemie
wiatr ukryty, pieszcząc
gałęzie sennym szeptem.

Blask.
Wyszły na aleję cieni
złociste latarnie i mordują
śpiącą między drzewami ciemność.

Sennie.
Dojrzewam jak liść jesienny,
by się podzielić ze światem
rozkosznym wersów brzemieniem.

Ty.
Dla Ciebie napisałam,
żebyś nie musiał umierać
z tęsknoty nie za mną.

Myślę o minionych dniach
żyję ciągle w przeszłości
zagubiony w wypowiedzianych
słowach...

Gdzie ranię moich bliskich
Tam jest ostrze
zadające ból,
którego nie mogę zatrzymać...

Utknąłem patrząc wstecz
Na to, czego już
nie naprawię...

Nie ruszam się stamtąd.
Chciałbym, ale nie mogę,
muszę pamiętać...