Zeszyt super myśli, Pasikonik

Ból...

Znając swoje cele, dążąc do nich za wszelką cenę, powodujesz utratę tych ostatnich drobinek zdrowego rozsądku. I tak ciągle, nie ucząc się na własnych błędach, zatracając w samym sobie, pragniesz...

... Aby życie stało się niezwykłe. Żeby ludzie, pomimo trudności życia jako takiego, pokazali to co dajesz im na co dzień: radość, chęć pomocy i tak bardzo każdemu potrzebną bliskość drugiej osoby...

... Będąc zawsze, kiedy potrzebują Cię ludzie, których kochasz. Nie jest ich wielu, ale to właśnie każda chwila dla Nich poświęcona, jest nie do porównania z czymkolwiek innym czego można doświadczyć na tym świecie...

... Jednak jak to już świat zdążył przyzwyczaić, odchodzą. Złość, błędy, które przecież każdy popełnia, aż wreszcie, mimo swej złożoności jedne z bardziej [...]

Z przemyśleń pedagoga:

Młodzi ludzie tak często spieszą do dorosłości, iż gubią niewinność i subtelność.
A przecież pąki kwiatów, które jeszcze nie rozkwitły nie mają zapachu.

„Mówisz, że ja ci pomogłem. Była to moja przyjemność, tańczyłem mój taniec. Pomogło ci to, no to cudownie. Przyjmij moje gratulacje. Niczego mi nie zawdzięczasz”.

Nikt nie odrzuca ciebie, odrzuca tylko to, kim jesteś według jego mniemania. Zresztą, jest to broń obosieczna, nikt też nie akceptuje ciebie. Dopóki ludzie się nie obudzą, po prostu akceptują lub odrzucają posiadane przez siebie wyobrażenie o tobie. Stworzyli sobie twój wizerunek i albo go odrzucają, albo akceptują.

Mówienie ludziom „nie” jest wspaniałą rzeczą, jest to część przebudzenia. I zrozum, to nie jest egoizm. Egoizmem jest wymaganie od innych, by żyli życiem, które akurat tobie wydaje się najwłaściwsze. To jest egoizm. Żyć swoim życiem nie jest egoizmem.