Zeszyt subtelnie o nim., Insomniaa

Kropla rosy
spływa na Twe usta
kropla rosy
perła szczęścia pusta

Spijam kroplę
gryzę usta
serce Twoje
- nie rzecz pusta

I odchodzisz tak nagle...
Tak szybko... Że nawet nie boli.
Nie ma czasu na ból.
Nie ma szoku.
Nie ma tęsknoty.
Nie ma smutku.
Nie ma ulubionej piosenki.
Nie ma uśmiechu.
Nie ma drgawek, łez.
Nic nie ma.

Nagle jest!
-... On.

I wszystko to przychodzi...
W jednej krótkiej chwili...

Nie ma...

-...Ciebie.
Już nie Ma.

Może w Twojej dłoni odnajdę
to ciepło, co życie utrzyma
i lekkość duszy mizernej
pełnej i pustej zarazem

Może w Twoim spojrzeniu
odnajdę jeszcze raz wiarę
w sens podążania bezdrożem
i miłowania się wzajem

Może w Twoich ramionach
odnajdę stracony spokój
może pochłonę siły
które krążą gdzieś wokół...

A nie ma Ciebie tu blisko
i nie wiem gdzie Ciebie szukać
mam teraz i nic i wszystko
ale tęsknoty nie da się oszukać...

Gdy wierzchem dłoni głaszczę twoją twarz
mrużysz oczy i chłoniesz dotyku czułość
a gdy je ponownie po chwili otwierasz
spojrzeniem twym wyznajesz mi miłość

Gdy opuszkami palców gładzisz moją skórę
przyprawiając o drżenie piersi krągłości
przymykam powieki by czuć intensywniej
a usta rozchylam westchnieniem miłości

A gdy zamykasz mnie drżącą w ramionach
ciebie spragnioną, płonącą namiętnością
bez słów rozumiemy mowę ciał naszych
tętniących gorącą, wzajemną miłością

zakochani bez pamięci

Wpadli na siebie w ciasnym przejściu
zapłonęły oczy a serca tulić się zaczęły
przez chwilę w domu z ramion zapomnieli o wszystkim
umówili się na kawę

przypomniała sobie o tamtym
nie chciała pamiętać kolejnego bólu

nocą przyszedł podstępny danych złodziej
zabrał mu nawet nazwisko

rozbiła się filiżanka kawy niechcianej
o twardą skorupę niepamięci

chciałem Cie zostawić
bez pożegnania
bez uścisku na do widzenia
bałem się..
jak dziecko w burze

usiadłem w fotelu
zapaliłem świece
otworzyłem pożółkły kajet
gęsie pióro w kałamarzu zaschło
rozgrzałem w dłoniach karafkę

wymalowałem na okładce
na płótnie z utkanego kurzu
imię Twoje

nigdy nic nie mówiłaś
kiedy krzyczałem
gdy ściskałem z bólu oparcie krzesła
a mięśnie spinały się

ale byłaś.
nie mniej niż nie jeden człowiek
nie więcej niż było trzeba
karmiąc kawałkami chleba
rosząc usta wodą życia

16.08.2012

Latarnie wokół świecą nadzieją,
Magia tego spotkania sprawia, że zmysły szaleją,
Dziś losy świata dzieją się poza nami,
Miłość, miasto, jesteśmy sami,
Splątani cieniem, omotani wrażeniem,
Alchemia punktu widzenia nad rozumienie,
Gdzie dojdę, kiedy Ciebie zabraknie?
Co będzie, gdy skończą się chwile takie jak te?
Tłumię pocałunkiem odpowiedź..
I tak się nie dowiem,
dopóki mogę być przy Tobie.

Pusta mi bez ciebie
moja przestrzeń
chwytam za poręcz
tamtej nocy
całowałaś
mój oddech
jak ślepiec podążam
utartym szlakiem
utraconego losu
niech
wróci się wczoraj