Zeszyt Stephen King, Jordyba

Ludzie potrafią rzucać cienie wyglądające jak ptaki, lecz ich ptaki mimo wszystko są przecież tylko cieniami, pomniejszymi sztuczkami z wykorzystaniem światła.

Oczy. Tyle oczu. Mógłbym je namalować, pomyślałem i natychmiast zadrżałem. Niewidoczne twarze, tylko oczy w półmroku. Mógłbym je namalować, ale nikt by nie uwierzył, że są prawdziwe.

Nie mam nic więcej do powiedzenia, z wyjątkiem tego, że dwa plus dwa to cztery, że światła na niebie to gwiazdy i że krew to krew; dorośli widzą ją tak samo jak dzieci, a martwe dzieci pozostają martwe.

Potraktuj lekturę tak jak wyprawę w nieznane. Poruszaj się bez mapy, rysuj za to własną, w miarę jak posuwasz się naprzód.