Zeszyt Smutne, walcz, kiko

Nie skończył się twój świat nawet wtedy, gdy leżysz na samym dnie…twój świat może się skończyć tylko wtedy, gdy stracisz nadzieję, że możesz się podnieść i zacząć żyć inaczej.

Nocy, które przespaliśmy, jakby nigdy nie było; pozostają nam w pamięci tylko te, w które cierpieliśmy, nie mogliśmy zmrużyć oka. Stąd suma naszych nocy jest sumą naszych bezsenności.

Ale czy może być większa tortura niż nagłe uświadomienie sobie, że ta nadzieja była tylko złudzeniem podnieconych zmysłów?

Lepiej jest czekać, spodziewając się rzeczy nieosiągalnych nawet, niż mieć wiedzę, że się posiada nikły zaledwie cień dawnych pragnień.

Człowiek najwięcej się nauczy, kiedy to, co zrobił boli najbardziej.. Wtedy zapamięta, wtedy jest w stanie zrozumieć wiele.. Mówisz, że wszystko u Ciebie dobrze, nie wierzę.. I wszędzie tylko maski, nie ma prawdy.. Ach, gdybyś tylko wiedział jak ciężko jest oddychać.. Mówią, że jesteśmy ważni, potem odchodzą.. Nadzieja czasem rozrywa płuca.. Cii, nic nie mów, wiem, że płakałaś..

[...] lecz to nie miało znaczenia. Trzeba zakasać rękawy, zacisnąć zęby i twardo dążyć do wyznaczonego celu. Życie nie jest lekkie ani sprawiedliwe.

Gdyby tak móc zacząć wszystko od nowa.
Zresetować życie,
cofnąć błędy,
ocalić szanse.

Gdyby tak można zawsze wiedzieć,
którędy iść by nie potknąć się o sumienie.
Gdyby móc pokonać ciemność,
oczyścić się w świetle.

Jednak,
skazani na niedoskonałość.
Skomlemy cicho.
Beznadziejnie.
Jak zwierzę.
Nie umiejąc znaleźć słów modlitwy.
Nie umiejąc znaleźć swojego Boga...

Gdyby tak
móc zmienić to co się stało.
Zresetować życie,
cofnąć błędy,
ocalić szanse.
Nie potykać się o sumienie.
Pokonać ciemność.

Odnaleźć światło.