Zeszyt smutne, Cogito_ergo_sum

Czasem jedynie nadzieja jest naszym respiratorem.
I sami decydujemy, kiedy go odłączyć.

Każdy ma jakiś słaby punkt. Jakąś jedną sprawę, która pomimo wysiłków rzuci cię na kolana, niezależnie od tego, jak silną osobą jesteś.

... wciąż boję się, aby nie przekroczyć tej cienkiej granicy, jaka jest pomiędzy zaufaniem a naiwnością...

Wiesz co jest największą tragedią tego świata? Ludzie, którzy nigdy nie odkryli, co naprawdę chcą robić i do czego mają zdolności. Synowie, którzy zostają kowalami, bo ich ojcowie byli kowalami. Ludzie, którzy mogliby fantastycznie grać na flecie, ale starzeją się i umierają, nie widząc żadnego instrumentu muzycznego, więc zostają oraczami. Ludzie obdarzeni talentem, którego nigdy nie poznają. A może nawet nie rodzą się w czasie, w którym mogliby go odkryć.

- Chyba każdy z nas ma w swojej głowie taką ,,półkę" z napisem: NIE DOTYKAĆ. Odkłada się tam niektóre trudne sprawy, myśli, problemy nie do pokonania. Po czasie nawet się o nich zapomina i kiedy możesz sobie powiedzieć: ,,Jestem szczęśliwa", półka niespodziewanie spada Ci prosto na głowę i przygniata. Problemy wracają z podwójną siłą. Czasem aż trudno się podnieść, ale zbieramy wszystkie rzeczy, poprawimy półkę i wrzucamy wszystko tak jak było. Co jakiś czas dokładamy tam coś nowego. Szybkość z jaką naprawiamy półkę to nasza wewnętrzna siła.
Tylko, że u mnie coraz częściej ta półka spada. To jest główny problem. Rozumiesz przyjacielu?...

Nieśmiałość,

kiedy chwytająca za najczulsze punkty serca bezradność, nie pozwala głośno krzyczącej duszy choćby na szept...

Co ludzie pomyślą o mnie kiedy... ?
Taki sposób myślenia uzależnia cię od uznania otoczenia,
i sprawia , że to inni decydują za ciebie.
Czujesz się zmuszony zachowywać w określony sposób, żeby zyskać pochwałę i uznanie.
Dlaczego potrzebujemy uznania ze strony innych ludzi ?
Bo nie mamy go w sobie dla siebie.
A wszystko, czego nam brak w naszym wnętrzu musimy uzupełnić z zewnątrz.