Zeszyt Smutna prawda, NieToNieJa

Nie mów co teraz, co wtedy. Nie sięgaj do przeszłości, a świat okaże się pełen pewności. Lecz lęk nas nie ominie, co zabrał czas na wieki zaginie.

Nie czułam nic, jedynie odrażającą satysfakcję z obserwowania, jak realizuje się to moje przeświadczenie, że jestem stworzona, żeby cierpieć.

Stoję na krawędzi własnych myśli, widząc totalną niemoc i pustkę. Stoję by dokonać wyboru, a ciemność przesłania mi oczy. Moje serce mocno bije, w ciele pulsuje krew. Nie wiem czy dać krok, czy stać i wpatrując się w dół skoczyć.

Wiesz ja kiedyś też uciekałam od wszystkiego? Od uczuć, emocji, od samej siebie... A najgorszej jest to że nie widziałam w tym nic złego. Nie czułam jak ślepo patrze w lustro, jak co chwile sama siebie okłamuję. Te chwile były czymś strasznym, opętały całą moją świadomość. Czułam że to co robię było słuszne, że jak spróbuję zapomnieć to będzie jak dawniej. A jednak przeliczyłam się, było tylko gorzej. Myśli nie chciały współpracować ani z sercem ani z rozumem. Były odosobnieniem wszelkiego co by dało mi żyć. W pewnej chwili już nie umiałam patrzeć, nie chciałam czuć, ani słyszeć. Nie potrafiłam wydobyć słowa, które moje uczy by chciało usłyszeć. Wyrazić jakiś gest by moje oczy uszczęśliwić. Wszystko było czymś okropnie paskudnym, [...]

Potrzebna jest umiejętność patrzenia na obrazy z przeszłości z bezpiecznej odległości. Tam żyją jedynie upiory pogrążone w myślach, otoczone pustką i milczeniem. Są jak iskry gorejącego ognia. Jeśli zostaną w tobie dłużej - spalą cię.

W uśmiechu zamknąłem całą swoją przeszłość byś nigdy więcej nie uroniła łzy czytając opowieść napisaną smutkiem na mojej twarzy.