Zeszyt Smutek samotnosci, _zaczarowana_

A gdy brakowało mu słów, podchodził do okna i na zaparowanej szybie rysował dla niej serce. Zrobił tak ostatniej zimy. – pomyślała, patrząc na okno w sypialni.
Któż mógł pomyśleć, że ich losy potoczą się inaczej? Nie doceniła drobnych gestów swego męża. Jego niespodzianki zaczynały ją nużyć. A ona sama czuła się niespełniona. Zdradziła go z taką łatwością, wręcz rutyną. Nie miała żadnych pohamowań. A przecież się kochali. Przed Bogiem przysięgli sobie miłość i uczciwość małżeńską. A ona? Tak po prostu to przekreśliła.
Tamtej nocy istniała tylko ona i nieznajomy on. Przystojny, elegancki, pełen klasy. Nie zadawał zbędnych pytań. Nie interesowała go obrączka na palcu. Nie zastanawiał się dlaczego ona samotnie siedzi w barze w hotelu. Po prostu się przysiadł. Postawił drinka. Dociekał rzeczy banalnych. Począwszy od ulubionego koloru, skończywszy na ostatniej wyrzuconej kartce do śmietnika. Jego oczy wodziły po jej ciele... – na myśl o tym, szkarłatny rumieniec oblał jej policzki.
Jego dłoń na jej dłoni... W tym barze, czuła się jak nastolatka. Serce dygotało z podniecenia. I ten pocałunek. Najpierw czuły, delikatny, badający granice, a potem coraz szybszy, gwałtowniejszy. Ich oddechy splecione w jedność...- smutnym wzrokiem objęła sypialnie.
Zdradziła. Jednorazowa przygoda skreśliła jej małżeństwo. Zamiast rozwiązywać problemy, zaczęła od nich uciekać. A teraz musi zapłacić za swą lekkomyślność.

„Księżniczka ziewnęła i otworzyła szeroko oczy. Wstała z łóżka i postanowiła, że pójdzie do kuchni zrobić sobie kawę. W tym czasie rycerz przekraczał już bramę zamku, nieświadomy tego, że jego pocałunek jednak zdołał przebudzić księżniczkę ze snu. Kiedy wróciła z kawą i wyjrzała przez okno zobaczyła, jak rycerz ze spuszczoną głową odjeżdża na swoim białym rumaku w siną dal. Księżniczka krzyknęła za nim, ale był już za daleko, żeby ją usłyszeć.” Nie wszystkie bajki kończą się dobrze. Po prostu się nie dogadali. Przepadło.

____
uslyszane.

-Zrób coś
* Co ? nie da sie zatrzymać czasu...
-Dlaczego ?
* Bo to tak jakby zatrzymać pędzący w określonym celu pociąg ... nigdy tego celu nie osiągnie..
-ale czasami można go zatrzymać
*Po coooo ? ... tracimy wtedy czas...
jeśli zdecydowaliśmy się żeby pociąg pędził... trzeba pozwolić mu jechać..
-ale kogoś pociag można zatrzymać
i wsiąść do niego i jechać razem..
*każde takie zatrzymanie wiąże się z ryzykiem że pociąg może już nie ruszyć bez błędów !
-to nic ważne ze jesteśmy w nim razem ;)
* To skoro tak sądzisz... to ZATRZYMAJ TEN POCIĄG i wsiądz do niego !
-próbowałam ale.. ale sie wykoleił ..

- Ale my nie jesteśmy w bajce! w której każda bajka kończy się HAPPY ENDEM.
- Ale możemy sprawić, że ten " HAPPY END " będzie w nas.
- Tak długo czekałam na ciebie, ale czekać na ciebie to jak czekać na deszcz w czasie suszy.
- Przecież wróciłem! jestem tu. Przepraszam..
- Za co ty mnie przepraszasz?! Zrozum! ja nie mam do ciebie żalu o to, że nie kupiłeś mi prezentu na święta, ale o to że nie interesowałeś się mną przez taki długi czas! Tyle mi obiecałeś, że w końcu będzie dobrze. Ale ty nigdy nie miałeś dla mnie czasu, nawet na sms mi nie odpisywałeś! Internet i gdy komputerowe przysłoniły ci cały świat. Tyle miesięcy to znosiłam. [...]

mówią że miłość zabija, rani serce . ale to nieprawda . ona wydobywa z nas wszystkie dobre uczucia .za to jej brak powoduje wszystkie nieszczęścia na świecie. pustoszy organizm . najgorsze jest to że zamienia serce w kamień .

Bo między mną, a nim tworzyła się mgła jak para na szybie. Im więcej ludzi wtrącających się pomiędzy nas tym mniejsza widoczność siebie.. Tak samo jak w autobusie kiedy na zewnątrz zimno, a w środku coraz więcej ludzi. Coraz więcej pary na szybach, która ogranicza widoczność przez okno. My powoli też traciliśmy się we mgle ludzi, którzy chcieli nam 'pomóc' się zbliżyć do siebie..

Pamiętasz tę łąkę na którą mnie zabrałeś? Na której przytulałeś mnie i głaskałeś po dłoniach, by je rozgrzać? Jak śmiałeś się i pozwalałeś mi trwać w ukochanej w ciszy? Ten jeden raz byłam tam. Na tej łące, na trawie, którą wygnietliśmy i w lesie obok zostawiłam część siebie, część serca, część duszy. Zabrałeś mi tę cząstkę, zabrałeś mi szczęście. Pozwól mi więc zapomnieć. Już nie chcę pamiętać.

Odczuwałam największą samotność, kiedy byłam z tobą. I co z tego, że patrzyłeś mi w oczy, jak myślałeś o niej?
Mimo, że byłeś tak blisko... ta odległość nas podzieliła.

Najbardziej bolesną rzeczą na świecie jest patrzeć na ból i bezsilność matki pochylonej nad trumną swojego dziecka....

Najprościej jest wyjść i trzasnąć drzwiami, nie przedstawiając żadnych argumentów.
Lecz w końcu trzeba wrócić. A problemy ot tak nie znikną, a mogą przybrać gorszą postać.