Smutek

czekam i czekam
a nikt czasu nie ma
jakoś tu smutno
i cicho aż nad to
bo słychać serca szmer
pójdę gdzieś w dal
nic nie pozostanie
tylko mych słów
nieznaczny szept
może przywoła mnie
czyjaś tęsknota [...]

Siadam przy stole
Naprzeciwko twoich chmurnych oczu
Nie wiem jak przetrwać tą burzę

Rysuję palcem po zmarszczonym czole
Puste ramiona. Na końcu smutne dłonie

Pogruchotane słowa wylatuja przez głowę. Pod żebrem piekący ból. Okna ociekają krwią.

Wciąż mam przed oczami świat
zamknięty na klucz

i w oknie ludzkie nogi od kostek do kolan
to grube łydki sąsiadki z parteru
wieszały pranie

-pomiędzy komórkami
biegają zwierzątka mamo !

może mogłabym je przytulić [...]

Szkolny korytarz w końcu poznał twoje kroki.
Oczy kolegów odkryły z trudem twoją twarz,
A twarz miałaś wtedy piękną, czystą jak promień
Lata które dziś doceniam.

Dumnym wzrokiem odprowadzałem cię do klasy,
Zawistnym wzrokiem kąsały cię matki.

Zobaczcie alkoholiczkę -

Byłaś ślepa na świat, byłaś uśmiechem,
Jakby zamieszkało w tobie nieznane mi słońce.

Na sto dwadzieścia pięć wywiadówek
Nie było cię sto dwadzieścia cztery razy,
Dlatego tulę w pamięci tamtą ciebie

- Obecną we mnie z doskoku.

________________________________________
Bardzo osobisty wiersz o mojej matce.

przecież kiedyś odejdę
świtem
lub nocą
spakuję duszę i pójdę gdzie oczy poniosą

to tylko 21 gram
więc udźwignę ten ciężar
(choć paradoksalnie, mój lekarz twierdzi, że mam się oszczędzać)

może być i tak
że zabiorę się z południowym słońcem
ciepło i wygodnie rozsiądę na skraju oddechu
(może będą wolne kuszetki, tak aby lędźwie nie ucierpiały)

potem stanę na wzgórku za miastem

popatrzę

pozwolę wyschnąć ostatniej łzie

prawdopodobnie będzie mi wszystko jedno
i już nie usłyszę jak pies szczeka ogonem.

28.04.2013 r

Perłowe łzy
rozsypały się
pogubiłam je
niczym zerwane korale
które potoczyły się
teraz ich nie znajdę
jak w zatartym sercu
stara rana sącząca się.
Ja zostanę tu licząc je
w bezruchu sama
by nie pękła ta rana.

Sięgając gwiazd
Patrzymy jak bledną nam w dłoniach
Można próbować chwytać kolejne
Lecz po co?

Po co ścinać kwiat?
By patrzeć jak usycha...?
To jak zabić
Zabić nie tyle kwiat
Co siebie
Oglądać jak krew ścieka z noża [...]

zgarniamy z czoła natrętne myśli
snujemy obrazy

po co nam to wszystko
kiedy oddech daleki

I raz po raz
uparcie
ogrzewamy się
w zimnych ramionach

I gdy przyjdzie do mnie Bóg
wyszepczę Mu
bo inaczej nie wypada
lecz zrobię to jak krzykiem
przeszyję wzdłuż
wszerz
i na wskroś
niech czuje!
jak i my czujemy

I będę płakał
bo krzycząc na Pana
tak już jest
że się płacze
może tak wypada?

A może to więc... nie...?
Bóg...?

jej ciało jest rośliną
zanurzona do połowy w szaropłowym uścisku
jego ramiona nazywa wodą
rozlewają się
ściągając warstwy zielonych sukien
z wygiętej łodygi kręgosłupa

ogród ten
stoi na stole z ciemnych desek
ma krzywe nogi które pragną się zacisnąć
na białej ręce
nie wpuścić
światła

dziś
ma być jak tulipan
ten co piętnaście lat
pił
przez skórę

płonie
przez usta

Spędzam z Tobą sen
Po wieki dają radę
Zapisanym słowom

Wymyślam sobie Ciebie
I sobie wymyślam
Plagiat na życie

Nasłuchuję modlitwy
Jak dzwonów kościelnych
W sercu dobijających

Tak trudno wypełnić
Sobą los na loterii
Stojąc na przegranej pozycji

Tu, w zmurszałych liściach pragnień
na krawężniku rzeczywistości
topię się w kałuży smutku
dziwnego smutku
bez recepty
bez lekarza

Tu, gdzie wątpię
w nieistnienie Boga
i spowiadam się w eter własnej duszy

Tu umieram.