Smutek

rozpływa się w ustach czekolada
wzbudzając myśli rozkoszne
w filiżance czarna gorzka kawa
pióro pisze wiersz o wiośnie

a w radiowych 'odgłosach natury'
rozbrzmiewają ptaków głosy
za oknem jesienny dzień ponury
wiatr wciąż targa ludziom włosy

żarówki ciepło dłonie rozgrzewa
tak przytulnie w światła kręgu
lecz dlaczego tutaj ciebie nie ma
tu blisko w ręki zasięgu

Odliczam czas
rozproszam chmury codzienności
zbieram dobre słowa

na brzegu ust
skrawek świata
maluję wykwintne
lampiony marzeń

małe światełka
gdzieś na ścieżkach życia
śladami wzruszeń
moje drogowskazy

kluczem ukojenia ..

21.10.2020
Malusia_035

Deszczowe perły
po twarzy płyną

lustrzane ulice
jak dusze ludzkie

pukają bezgłośnie
w objęciach mroku

szukając miejsc
na spoczynek ...

23.10.2020
Malusia_035

w pokoju z widokiem na samotność
nadajesz słowom poważnego znaczenia.
na zakręcie, sam że sobą
ścigasz zachodzące słońce.
światło które w tobie zgasło
nie rozproszy mroku duszy.

miało być łatwo krok za krokiem
w kolejny dzień. teraz z odłamków
składasz siebie, cerujac dziury
po kolejnych jęczących dniach.

nic już nie będzie takie samo,
kwaśny smak poranka po zatęchłym
zapachu nocy. na twarzy maska.
pod nią blady cień uśmiechu.

ktoś przeczyta twoje imię. to jakby
zdjął stryczek z szyi. uwolnisz się.

Mam swoje orbity
nie jestem z gliny
pełna błędów
potrafię milczeć słowami

echem odbijam
się na ustach
z podartych puzzli
układam się w niepamięć

zanim mnie zrozumiesz
w zapomnieniu zgasną gwiazdy
a świat zatrze moje ślady...

7.10.2020
Malusia_035

Jak latarnia we mgle
obijana wzburzonymi falami

samotna na ostrych skałach
otulona chłodem zefiru

wtłaczam życie
w wolę istnienia
[...]

Zapisuję cię w słowach
roniąc łzy
nad własną słabością

bezradnie wypełniam emocje
przedzieram się
przez przerwane przeznaczenie

tracę równowagę [...]

Jest we mnie coś,
jakiś smutek przed snem,
gdzie życie zaczyna się
bezkresnością.

Umarło coś, gdzieś,
pomiędzy wiecznością,
gdzie wśród godzin
pływa czas słoneczny.

Żyje we mnie coś
w pustym nieistnieniu,
przebywając między mgłą,
chowam się w cieniu.

Garść złotego piasku
przeciska się przez szkło ciasne
zegara
Odmierza świata bieg
Każde mrugnięcie
i każdy wdech.

I żądza życia płonie
I czyn goni czyny
I wszystko płonie blaskiem
I krąży nieprzytomnie.

A los śmieje się serdecznie,
że zdąży się ze wszystkim
nim ziarnko ostatnie piasku
zasypie w nas nadzieję.

Siedzę tu i czekam
przykryta zasłoną zapomnienia

w bezruchu pragnę zniknąć
bez skrzydeł
szczęścia co boli

po prostu odpłynąć
złapać na nowo oddech

by później
się jakoś podnieść ...

4.10.2020
Malusia_035

To nie tak
że płaczę
obmywam duszę z popiołów
do granic wytrzymałości
bez złudzeń
zacieram mapę myśli

te krople
potrafią się obronić [...]

Gdyby smutek można było zakopać pod ziemię
Żal nie zamieszkiwałby duszy i serca
A one nie były tak wierne i stałe

Chmury nie spowijałyby myśli rozedrganych
Krople deszczu nie rozbijały z hukiem o pamięć

Gdyby wiedząc tak wiele, czas można byłoby cofać
Z okruchów uczuć, tęsknot, pragnień
Utkać dobroć, czułość i miłość

Smutek byłby wtedy jeszcze większy
Może jednak łatwiejszy do zniesienia

zbyt często chciałeś
zamieniać kłamstwo w prawdę

znudziło mi się
chodzenie zawiłymi ścieżkami

miłość to słońce które wychodzi po burzy dwa latawce na tej samej nici

wirujące w rytm własnej muzyki

chciałeś żyć razem [...]

pomiędzy palcami
łzy
ocierając się o skórę
topią się wzajemnie
w kałuży bólu

pomiędzy ranami
blizna
w czerwieni migocząc
roziskrza się

pomiędzy cierpieniem
krzyż
unosi się nad ludźmi
niewidzialny

pomiędzy uśmiechem
wargi
spijąjac krople
słone w smaku

Nie chce mi się żyć
Czy to już kolejny etap lenistwa?
Mięta tak miło smakuje
Ale to chyba za mało...

Gdybym mógł latać
Spadać bez zobowiązań
na chmurze zamki budować
Życie i tak byłoby nudne

W Śmierci nadzieja
To ona zdejmie okowy
Zabierze w piękniejszy świat
Gdzie nawet bezsens stanie się sensem

Lub przynajmniej niczym.