Kropla po kropli
bezsilnie
spływa na poduszkę żal
przytulam go
nie jest nam lepiej

po ciężkiej nocy
skamienieje

czy rzucę nim pierwsza?

a jeśli wyparuje

czy spłynie deszczem?

Tworzę obrazy na twe podobieństwo
gdzieś na zakręcie
wypalonej codzienność

mielizna myśli
emocjonalny bałagan w głowie
trąca duszę w zawieszenie

tak bez końca [...]

są dzieci pośród nas
kolorowe motyle
delikatna skóra pokryta pęcherzami
ramiona niczym skrzydła
zakończone nie dotykiem

codzienna udręka i zmagania
z cierpieniem
skazane na bezkresne czekanie
i świadome że nigdy nie będą wolne
[...]

ubrałam wszystko w barwy których nie było
złudne kolory
czerwień krwi i błękit oczu

skąpałam w zieleni po uszy
żeby było bezpiecznie i błogo

co z tego

kiedy czarne ramy
a werniks jakiś taki zamglony

obraz prawd dopasowanych
powieszę na gwoździu
wbitym prosto w serce

Do domu biegnie prosta, biała droga
I ja nią biegnę z tornistrem na plecach -
Ciepło mnie wita w przeskromnych progach,
Zapach pościeli, prześwieżego chleba.

Matka pytań mi setki zadaje,
Których teraz nikt mi nie zada:
"Czy zjadłeś, synu, drugie śniadanie?
Czy widziałeś dzisiaj naszego sąsiada?"

Z ojcem drewno znoszę we skrzyni - [...]

nic nie czuję
stałam się
pokruszonym lodem

chłodnym dotykiem
szukam odrobiny
ludzkiego ciepła

nie potrafię już
samotnie dryfować
wśród tylu [...]

Mówią
patrz przed siebie więc patrzę

a przeszłość
jak porzucona kochanka
chwyta za ramię i szarpie
długimi palcami

na zgrabne nogi
zakłada czerwone szpilki
i kopie dół w moim sercu

krzywym spojrzeniem
otwiera pudełko moich marzeń

a w nim tylko gruda ziemi
zielonej od uczuć

gotowa na pogrzebanie

Nie z mojej woli już dawno spłonęłam
na stosie twojego zła

człowieku poczęty bez skazy

- nie dokładaj już drew
popiół pobrudził ci stopy

będzie mi lżej jeśli dodasz mi skrzydeł
wypadną kamienie z mych oczu
będę wtedy dobra i niewidoczna
ja
twoja myśl

Gubię całą czerń
nabierając nowych barw

magiczny pył z Nieba
zamknę w nim iskrę
deszczem słów
wplatając życie
w dłonie ...

Kochanej Siostrze [*]

17.01.2021
Malusia_035

Umiera człowiek,
jakby koniec świata
Choć to tylko iskierka.
a gaśnie całe ognisko

Jutro będzie dzień
Jakiś kolejny
Ale nie zadzwonisz
Nie usłyszę twojego głosu

Jakże tu pusto , [...]

jeszcze nosisz na palcach
zapach paciorków różańca

a w sercu
tabernakulum
świątynię mej duszy

apostole przyjaźni

rezurekcjo nadziei

granico błękitu

uśmiechem rozpromieniałeś moje życie
a ja dziś twój grób oświetlam

zniczem

Mgła znów otuliła las
podgląda mnie Bóg
- kolejne zboczenie
chciałbym zostać
jeszcze przez chwilę
i chciałbym skoczyć
nawet nie latać
spadać i spadać...
tam gdzie dusza upada
dusza lata?
letnia dusza na pewno lata!
ale jesienna?
musi spadać...!

I jak już tak spadnę
na samo dno
i śnieg przykryje me ciało
na wiosnę nie będzie już nic
tylko dusza uleci

czasami, jak Wisława
pukam do drzwi kamienia,
a on udaje, że ich nie ma,
że mówi do mnie.
bez języka,
w słowach na od, albo nie

mógłby chociaż raz skłamać.
i kraty wstawić.
zgubić klucz
lub jakąś inną klęskę wywołać.

w popękanych warstwach,
tunele wyżłobić
do rąk,
po dłonie
sięgnąć. raz tylko. się wzruszyć.

pogody, nie będzie.
od dziś.
milczę przed kamieniem.

02.02.2012 r
mojej poetce, ukochanej

pytają
jak wygląda świat
wśród pustych spraw
zmarznięty ideailizmem

widzą
choć patrzeć nie chcą
jak kostki lodu przesuwają
w człowieczych oczach

marzą
o sercach jeszcze ciepłych
nieskostniałych palcach
dotykających wyrazem ust

myślą
gdzie zgubił się czas
wśród uciekających marzeń
tworząc senne wspomnienia.