Nie bójcie się, moje myśli są takie malutkie, że będę je i po śmierci rzucał wam na płatkach śniegu spadających z nieba. A w lecie? Namyślę się! Przecież nie umieram jeszcze.

Niełatwo jest żyć po śmierci. Czasem trzeba na to stracić całe życie.

Tylko człowiek potrafi wznieść się ponad prawa przyrody, może oderwać się od konkretności życia, może wybrać nawet własną śmierć.

Lekarze nie po to są na świecie, by sprowadzać śmierć, ale by za wszelką cenę podtrzymywać życie.

Dopóki żyjemy, nie ma śmierci: gdy jest śmierć, nas już nie ma.

Namiętność przyniosła nas ktoregoś dnia, a śmierć zabierze któregoś wieczoru.

Śmierć nadaje piękno życiu. Tylko sztuczne kwiaty nie umierają.

Stworzenie człowieka trwa kilka miliardów lat - jego śmierć zaledwie kilka sekund.

Pomyśl o życiu jako ołówku, coraz bardziej tępym, którym w końcu nie można już nic narysować. Wtedy nadchodzi śmierć i jeżeli masz szczęście, zyskujesz tyle czasu, zanim stanie się najgorsze, by jeszcze przemyśleć wiele rzeczy i poukładać je na właściwych miejscach. Zupełnie tak jakbyś ostrzył ołówek, by go ponownie uzyć.

Debiutuje się do samej śmierci, a i śmierć jest też debiutem.