Stracę Cię wkrótce na zawsze
Na moment spojrzę w drugi kąt
Stracę uśmiechy i zgasnę
Jak świeczki
Nastanie wielki mrok
Stracę tak wiele
Nie zasnę
A gdzieś tam zmieni się tło
Usta będą już jasne
A dłonie Twe znikną
z mych rąk.

jesień pachnie wilgotną ziemią
tłucze się pustymi korytarzami

oplata dłonie, wkrada się
w oczodół zimnym wiatrem

żar cierpkich ust, delikatnie
rozsiewa obietnice rozmowy
nie zaskoczy nas
cisza niespodziewana,
ostra niczym chłodny poranek

źrenice z ciekawością przyglądają się
słowom z których jesteśmy
stworzeni

piszą o jesieni
że złotem roztańczone ma myśli
co schły latem na wietrze
i serce deszczem nakrapiane
dla oczu ciepłego wieczoru oczekujących

ale czy pamiętają
że jesień latem pisana
za pazuchę zimie zagląda gdy ta w sercu wiosnę mości
i po stokroć rozłąkę przeżywa?

wrzesień przykłada rumieniec do szyby
plami białe ręce poranka jarzębiną

konfitury szczelnie zamknięte w słoikach
jak pocztówki z ciepłych krajów przykryte kurzem
obracam w zimie palców lato przebrzmiałe
skrzypią drzwi jesieni otwierane żurawim kluczem

mam w sobie czekanie śmiertelne
i takie którego ciało nie wzrusza:
jedno i drugie to serce człowieka
jedno jest wartownią drugie wędrowcem
co zbiera deszcz do kapeluszy

naucz mnie wracać do siebie
gdy zbyt daleko odejdę

bezbronne serce na dłoni
ubierz w miłość

jeśli zobaczysz burzę w gestach
pioruny w słowach

połamane słowa w wierszach

otul szeptem dnień który
poddaje się zmierzchem

Z tamtej dziewczyny
nie zostało nic
prócz kilku zmarszczek
wytartych przez czas

i tych samych oczu
patrzących w jedno niebo

wtedy nie umiałeś pożegnać
się słowami więc odszedłeś
bezszelestnie w ciszy

Budzi się życie
Rozbrzmiewa zieleń
Różowieją usta
Przyglądam się twoim dłoniom

Mijają lata
Spadają liście
Dojrzewają owoce
Przekwitają marzenia

U drzwi nasza jesień
Pachnie tęsknotą
Wzrusza miłoscią
Wiatr przemijania milknie

My na ławce
W albumie naszych dzieci
Przeglądam się w oczach
Dla których zaistniałem

Bez niej ukwiecone łąki
wylizane porankiem
nie smakują jak radość

Dwie filiżanki
oklejone wspomnieniami
o świcie w miejskim pejzażu
na stoliku przed kawiarnią
muśnięte szeptem szminki
zamyślone na tęsknoty skraju

Jeszcze pospieszne sylwetki
z torbami do pracy
w popelinowych płaszczach gnają
kot wylizał z miski
resztę uczuć
przysypanych wspomnieniami...

zamglony i zaspany

Minione lato znikło
za horyzontem myśli
ślady naszych stóp
rozmyły fale czasu

w morskiej muszli
zaklęte nasze słowa
cicho szumią tęsknotą
choć usta nadal milczą

"Ocean życia"jak to pięknie brzmi,
chy­ba nie pot­ra­fię tam dopłynąć sam.
Z tobą wiem że mogę wiele ,
być może wszys­tko ,
marzę by być przy to­bie blisko.

3 mar 2015 18:32

றiℓℓ...

Pod moim stopami
rozłożyłaś dywan
z rzepaku
Naturo Matko
przeorane skiby okryłaś
popołudniowym słońcem

z błyszczącymi listkami topoli

na rozczepiającej się linii światła
w kolorowej scenerii
zawiesiłaś babie lato
u boku perspektywy wspomnień

zatańczyłaś tango z sarenkami
galopującymi
w stronę światła
ubrana w suknię przemijania
różnobarwną

Wrzosy pachną rozmoczonym latem
sierpień zebrał kłosy w wiązkę snopa
tam zza wzgórza wyłania się
zachmurzony zachód
obłok różem przypudrował
zagubiony promyk
nieopodal wiotkiej białej brzozy
na rozdrożu

szeleszczą nutki rosnących traw
a kwiaty pachną paletą barw
w dali rozśpiewany las

jeszcze w tym cudzie natury
kołyszą łany zbóż

źródełko wybija
górskim potokiem uspakajający szum
popłyną wianki z ziół

w blasku księżyca i gwiazd ognisk żar
zabawa do białego rana

oj nie jedną parę
zeswata
noc świętojańska

Krystyna A.Sz.23.06.2017r.

I mógłbym już odejść
gdzie cisza i spokój
powietrze czyste
i wody raków pełne
Gdzie niebo bezchmurne
słońca promieniem odzieje
ociężałe i zmęczone ciało
ułożone na puchu zielonych traw
Gdzie kwiaty dookoła
narkotyzują swą wonią
Bez wojny
bólu i trosk zwyczajnych
I taką mam nadzieję
niezłomną
że pewnego dnia
przeniosę się
z kraju marzeń w rzeczywistość

na przekór
rozmarzonej nocy

woalem przerzedzony
budzi blask
wschodzącego dnia

z poezją na ustach
słodszą niż sen
wita uśmiech na twarzy