To zdjęcie kiedy uwielbiamy co mamy
Prócz wielkiej miłości
Owoc modlitw do Niebios
Wcześniej twardo
Stąpających po ziemi
Marzeń nie błądzących
Po czerwonych planetach
Ciemnych stronach księżyca
Nawet nie były na Giewoncie
No właśnie
Sztuką życia jest
Żeby marzenia
Wyrażały swojego stwórcę
Wtedy listy z modlitwami
Mniej lub bardziej polecone
Mają szansę być otwarte
Przeczytane przez Adresata
Ziszczone szczęściem
Domu
Przy którym rodzina
Wzruszona kwiatem grochu w listopadzie

jak wiele trzeba przeżyć
żeby dało się powiedzieć
to nic*

w ciepłej krwi z przegryzionych warg
usłyszeć modlitwę o wodę
z drugiego końca świata

w milczącym śpiewie bożych rąk
wzrastać śmiercią jak najpiękniejszy z ogrodów
co błękitnieje w cieniu
pogasłych okien różańców

jak wiele trzeba przeżyć
by w bolesnym odchodzeniu ciała
poczuć szarpiącą się samotność
drugiego człowieka z łóżka obok

i powiedzieć wtedy - to naprawdę nic
tam gdzie rosną kwiaty
tam niebo jest zaledwie łzą

(* - Cytat W. Myśliwskiego)

"Pozostało piękno, jeszcze tylko w pięknie
możliwe jest istnienie.
Choćby to piękno miało być rozpaczą."
- W. Myśliwski

może powinienem zapamiętać twoje oczy
łagodne i współczujące
jak ciepły deszcz
kojący rozpalone skronie
albo twój uśmiech
przywodzący na myśl jesienny pobrzask

może powinienem
ale zapamiętałem dłonie
obsypane zmarszczkami
stare zmęczone dłonie
łamliwsze od ciszy
które kochały życie we mnie
mocniej niż ja

mamuś ty nie pij
ten świat który pozostawiłaś mi w ramionach
jest ciemniejszy od twoich oczu - tak się go boję
gdy umiera przy łóżku

wiesz?
czekałem na skrzydła zeszłej nocy
ale przyszła tylko przemoczona jesień
i bóg zawiesił płaszcz na moim śnie

mamuś pamiętasz był październik
twój śmiech wypełniający kieszenie
jak świeże kasztany
moje kalosze wilgotne
i tak pełno nas że uginały się ręce

te warkocze które kiedyś mi zaplatałaś mamo
rękoma ciepłymi jak maj
- delikatnie -
pamiętam mówiłaś że żyją w nich świerszcze
a ja wieczorami wydłubywałam ich skrzydła
spomiędzy włosów

teraz ja - obca rzeka
zaplatam je tobie
ręką nieznanej kobiety
ugłaskując martwe jaskółki
na opuszkach palców
(etiudy chopina które tak kochałaś)

ręką nienarodzonego dziecka
ręką w twojej ręce
ściskającej
mocno
(pamiętam mówiłaś że moje oczy są piękne
choć smutne mimo że jest maj)

rozmawiali ściszonymi głosami
na białym korytarzu gdy śmierć
nakrywała świeżą pościelą
pusty materac pod oknem

szeptali do swoich uszu
do zaciśniętych na przegubach rąk
o nieuniknioności
stracie przewidywalnej
odchodzeniu oczywistym
naturalnej kolei rzeczy

a przecież była tam
nadzieja ta matka głupich
matka nieobecnych synów i córek
leżała na wciąż pełnym łóżku
jej wychudzone ciało
odwrócone do ściany
mijane obojętnie
jak przewrócona kapliczka
bezcieleśniej niżby umarło