Wszystko.
Kwiaty, co kiełkują z bólem
Tak blisko,
Słowa, którymi czule
całuje się usta,
Sny bezsenne w gwiazdach
Całe schowane,
Dotknięta nareszcie prawda
Nad wspólnym ranem.
Wygrałeś w końcu, mroku.
Dobiegłem do końca snu
Gotów do skoku.
Na sam lot zabrakło tchu.
Nie pragnę już świata,
Barw, brzasku, nut.
Twarz przy gruncie chce latać,
A serce spadając zaśnie już.
Ostatnie słowo - zaskoczenie,
Że tak się kończy wszystko,
Co chciałem objąć ramieniem
I mieć blisko .

Szedłem swoją drogą,
Jak mnie uczyłaś, mamo,
Bez ukłonów wrogom,
Mimo gęstym ranom.
Dziś idziemy dwoje,
Samotni mgły krajem.
Czasem ja postoję,
Czasem Ty ustajesz.
Wnuki już daleko,
Choć głosy wciąż słyszysz.
Rozlało się mleko [...]

Zwiedziłem całe niebo
i piekła połowę widziałem

wciąż nie znam odpowiedzi

gdzie rodzą się marzenia
nie ścinając głowy.

Wiatr dumną koronę przeszył,
szarość i pustka, a w górze tylko tnący żal,
nikt nie zaprzeczył.

Spadamy ciszą z podmuchem,
a świat się cieszy,
tańczy nagi jak czas, czeka cierpliwie.

Na krok następny,
zbity murami co się pną,
przeciw niebu w które korzenie brną,

Liście jak dusze drążą i śnią.

Niebo jest tam
gdzie śmierci ostatki spadną
blisko nas.

Barwy
Lub ich brak.

Przez cichą noc skrada się czas
Skrzypieniem sekund, szelestem cieni.
Zabija powoli przyszłość w nas
Przeszłością, której już nikt nie zmieni.
I ja w niej znikam, milknie zbity puls
W asfaltowym bagnie zanurzany.
Nie czuję serca, oddechu ani ust,
Nie bolą czernią zalewane rany.
Wszystko przestaje mieć tu znaczenie.
Uśmiechy, dotyk, nawet nadzieja.
Przed chwilą nasze były przestrzenie.
Teraz, choć wciąż ja, to już nie ja.
Lepkiej czerni fala stopniowo sięga szyi,
Płucom zabrakło wcześniejszej woli,
Jeszcze tylko pamięć sennie kwili,
Ale i ona kładzie się powoli.
Stoisz na brzegu. Patrzysz bez drgnienia,
Pamięć szarpnęła ostatkiem sił.
Tak czas smolisty nocą świat mój zmienia.
Zgasł dzień, światło, śmiech. Gaśniemy i my.

Quid Quidem

...
Kocham jutro...
tak bez słów... bez dźwięków... bez krzyku...
tak całą sobą...
tym czym będę... następującą srebrną ciszą...

tulę...
drzew korony które gubią setki liści....
nie dotykam chaosu śmieję się do słońca spod rzęs
całą sobą... sercem... duszą... wszystkim...

kocham...
tak pokornie lato... jesień... to co po sobie następuje
już nie krzyczę za niczym nie biegnę
idę spokojem...
myślę... milczę... niczego już nie oczekuję...

chłonę...
tak łapczywie każdy okruch dnia
chwilo bądź...
zostań ze mną czasie...
zatrzymaj się nie odchodź...
proszę trwaj...
Anita Steciuk

Wielcy poeci piszą niebanalne
wiersze. Udomawiają słowa
łagodząc ostre krawędzie.

Nadeszła wiosna. Dla niej
warto było przetrwać zimę.

Wielcy poeci docierają do miejsc
w których rozum drętwieje. Oparami
emocji wypełniają każdy wers.

Słońce złotem rozsypalo się
na drodze. Na szczęście.

Wielcy poeci na grzędzie siedząc
ocieplają wizerunek świata. Znikają
w eksplozji dźwięku.

Dzisiaj będzie inaczej. Zdaje się
krzyczeć poeta mniejszy.