Kropla rosy
Spadła na me serce
Z Twoich oczu

Obumarło

By ziarno głęboko schowane
Mogło wykiełkować
I wydać owoce miłości

nie potrzeba mi kochać Cię
jeszcze bardziej
mówisz,
że ja to zbyt wiele

i wtulasz się ciszą zieloną
w moje dłonie
nawet wtedy, kiedy mnie
nie ma

ze snów samotnych zrodzona
modlitwą wyszeptana
uchwycona obłokiem
płyniesz
radosną myślą mojego czynu

jak nie kochać Ciebie więcej mam
jeśli boję się

że mi życia dla Ciebie
zabraknie

jesteś ostatnią zapałką
na granicy z nocą

gdy szaleństwo
znów zakreśla się konturem
wokół chorej pustki

niemym listem
wydrapanym na ścianach
jak blizny

których nikt nie czyta

i choć driady
całują się pod osłoną liści

ty
zdzierasz tylko skórę
z bezsenności

czekając
kiedy nie powrócę.

nie musisz być oceanem
aby poczuć ogrom wody
bądź kroplą - która
zaspokaja pragnienia

Bywasz słońcem dwunastu mórz
Gałęzią przy rwącym potoku
Poduszką od smutku i żalu
I zawsze gdzieś był rozłożony
Twój nieskazitelny żagiel
A teraz muszę odkrywać Cię na nowo
Jak świeżą książkę wypuszczoną do druku

W gabinecie dojrzałych myśli
Stoją trzy drzewa i ptak
Zaglądam do nich czasem
W zależności od pogody

W dębie czuć jesień

Zapomniana już dawno zieleń
Usycha jak moja dusza
Zupełnie jak liście
Pałętające się pod moimi stopami [...]

kolejny list nie doszedł...
i to ma być dowód w sprawie?
miłość nigdy nie była
nie jest
i nie będzie
sumą uniesień
w sztuce podzielonej na akty

znowu piórko na tle
ulubionej pościeli w kwiaty