Zeszyt Samotność, zagubionawtymwszystkim

Za oknem kolejny słoneczny dzień, dzieci się śmieją, bo wakacje się zbliżają, studenci martwią, bo zbliża się czas sesji i nie mają notatek, a sąsiadka z piętra wyżej wyszła z psem na długi spacer. A ja siedzę na parapecie, obserwując ruchliwą ulicę w centrum miasta. Właśnie nadjeżdża tramwaj, wysiada masa ludzi, niektórzy do pracy, niektórzy do szkoły, jeszcze inni na zakupy, a i pewnie ktoś z tych ludzi zaspał i biegnie co tchu w umówione miejsce. Jest godzina 10, patrząc na tych ludzi widzę, że każdy jest inny. Dziewczyna w zielonych włosach ubrana jest na czarno, pani z laską nerwowo czeka, aż wreszcie ktoś ją przepuści bezpiecznie na pasach. Kilku młodych chłopaków ubranych na sportowo kopie między sobą piłkę. Każdy [...]

Szczerze, to ja mam tego wszystkiego już powoli dość. Tęsknoty, czekania i łez.
Zebrało mi się dzisiaj wszystko i puściły nitki, które miałam nadzieję, są stabilne.
Pękło mi serce, gdy Cie usłyszałam. Z żalu, że nie mogę być przy Tobie.
Chciałam cała wchłonąć Ciebie przez telefon.
Potwornie tęsknię.
Brakuje mi już nawet Twojego chrapania, czepiania się i marudzenia.

Nie daję już rady. przerasta mnie to każdego dnia.

Tylko Ciebie naprawdę potrzebuję, a bez Ciebie nie daje rady. Kiedy jesteś przy mnie działasz na mnie jak lekarstwo, czas zatrzymuje się i chcę tak trwać do końca życia. Każdą chwilę z Tobą zamknąć szczelnie w szkatułce i nosić w sercu. Mam ochotę wykrzyczeć, że powineneś być przy mnie, bo tu jest Twoje miejsce...!

Z dedykacją dla lubiących ,,ilość'', a nie ,,jakość'' : )

Jestem Ania i mam 23 lata. Jestem córką, siostrą, ciocią i koleżanką. Dla niektórych może i wrogiem, ale napewno nie z własnego wyboru. Jestem od trzech miesięcy żoną. Szczęśliwą, uczącą się gotować - nieważne, że narazie z niewielkimi sukcesami. Jestem JEGO żoną, najwspanialszego mężczyzny jakiego udało mi się spotkać. Człowieka, który akceptuje moje wszystkie słabości, niezdolności i nieidealności. Jestem żoną marynarza, wiernie czekającą, z nadzieją, że cały i zdrowy wróci z rejsu. Pomagam bezinteresownie każdemu kto pomocy potrzebuje - i dopiero niedawno zadałam sobie pytanie: ilu z tych ludzi pomoże mi kiedy ja będę tego potrzebowała? Odpowiedzi się nie doczekałam, bo stwierdziłam, że nie o to chodzi w pomaganiu. Zresztą od zawsze radzę sobie sama w życiu. Przynajmniej tak mi [...]

Piszę do Ciebie, nawet nie wiedząc jak do Ciebie się powinnam zwracać. Nie wiem czy byłaś dziewczynką czy chłopcem, ale wiem, że we mnie byłaś. Może słyszałaś mój głos, moje serce i razem ze mną się stresowałaś? A może byłeś chłopcem, który zakochał się w moim dotyku, spokoju i razem ze mną i tatusiem grałeś w piłkę, w tę piękną słoneczną marcową sobotę? Ciekawiło mnie jakie miałabyś oczy, jaki miałbyś uśmiech, czy byłabyś urwisem czy byłbyś oczkiem w głowie tatusia? Czy lubiłabyś swój pokój, zabaweczki i łóżeczko czy wolałbyś żeby tatuś Cię usypiał. Do tatusia chyba to nie dotarło, albo dotarło, ale nie poddaje się. Ale ja czuję się psychicznie wyczerpana...

Podświadomie Ciebie czułam, a może za dużo sobie wyobrażałam? Nie wiem i już się tego nie dowiem. Ciebie już nie ma i to jest najgorsze co mogło mnie i tatusia spotkać. Teraz boję się nawet myśleć o dziecku, czy jeśli się uda następnym razem to też je stracę. Jest wielki strach, wielki jak góra, której nie da się pokonać. Chyba powoli się łamię na pół... :( Tak strasznie mi ciężko.

Nie ma głupich pytań, są tylko pytania, na które nie ma odpowiedzi. Dlaczego Ciebie straciliśmy?? :(( Aniołku nasz...:((

Najgorszemu wrogowi nie życzę tego, przez co my teraz przechodzimy.

W jednej chwili, w ułamku sekundy można stracić wszystko co cenne. Miłość, szczęście, wiarę, nadzieję, zdrowie, życie. Rodzica... Dziwne jest to nasze życie. Żyjesz sobie spokojnie, nic się nie dzieje poważnego przez długi czas, ale nadchodzi moment, że wszystko co masz pęka jak bańka mydlana.Tak, takie jest właśnie życie. Jak bańka mydlana, troszkę kolorowe, duże lub małe. Jedna wiadomość, a stawia do pionu. A w tym wszystkim najgorsze jest to, że nie wiemy czy to się stanie, a jeśli - to kiedy i jak się uchronić.

Jakabyś nie była, zawsze będziesz moją mamusią, kochaną i najlepszą. I nie chcę Cię stracić. Za nic w świecie. Teraz, kiedy nam się tak fajnie układa? Boże, nie zabieraj mi jej..

A najsmutniejsze jest to, że nie ma Ciebie, gdy moje serce łamie się na pół...

Nie jestem już dla kogoś, jestem dla Ciebie.

Dzień 10, kolejny, pusty i smutny.

Zadziwiające jak dłużył mi się ten tydzień. Ale o tyle dobrze, że jeszcze 19 takich tygodni przed nami (no tak się przynajmniej nastawiam), zawsze to lepiej brzmi. Mam zamiar wiele zrobic przez ten czas, i dla siebie, i dla nas. Przede wszystkim to zapisuję się na ćwiczenia, odmaluję mieszkanie, bo wiem jak Ciebie denerwują te ściany. Przestawię też łóżko pod okno, bo tak było wygodniej, tylko ja się uparłam, że chcę go pod ścianę i przez to drzwi się nie otwierają do końca. Dla innych może to śmieszne, ale dla mnie absolutnie nie.

Tymczasem czekam na Ciebie, odliczam tygodnie, a moja miłość co dzień wzrasta i umacnia w przekonaniu, że jesteś tym jedynym, przy którym chcę się zestarzeć, zauważyć pierwsze zmarszczki i pokonywać każdą napotkana trudność.

Jestem egoistką, pragnę mieć Ciebie tylko dla siebie.

Dzień kolejny, dzień bez Ciebie. Noc samotnie przespana, trochę rozmyślana. Nie chcę stracić tego, co budujemy każdego dnia. Postaram się, zamknę przeszłość. Będę walczyć o naszą teraźniejszość. Nauczę się. Dla Ciebie. Dla siebie, dla Nas! Z miłości i szacunku.

Co czułam przy naszym dzisiejszym rozstaniu? Świadomość, że przytulę Cię dopiero za 5 miesięcy i ogromny ścisk w gardle, który ,,puści'' dopiero, gdy Cie dotknę.

To miłość.