już się nie staram ciebie odzyskać
przywykłam że cię nie ma na co dzień
choć marzy mi się po cichu
zobaczyć kąt twego cienia

lecz śledzę ciebie ciągle w ukryciu
byś katem oka mnie nie zobaczył
byś nie usidlił mnie w swoich słowach
bym tonąć nie musiała w twych oczach

dobrze już zniosłam kolejny tydzień
nie tylko bez słońca uśmiechem obdarzę
na zakupy wychodzę wieczorem
do ciebie powracam nad ranem

w lampce wina łykam cię całkiem
jak gdyby wody me usta nie znały
choć je podlewam myśleniem o tobie
zbyt małym butelka kompanem

Czekam...
Jutra z przed dni kilku
co ukradło zapach roztańczony.
Snu spokojnego myśli rozkojarzonych,
wiatru pod powiekami co osuszy lawinę kropli rozczarowanych.

Czekam...
Na Twoje dorastanie,
bezszelestne naszych dróg skrzyżowanie,
moją noc, a Twój poranek.

Czekam...
Tuż za rogiem mej tęsknoty,
na mecie decyzji podjętych,
za bramą Piekieł, przed drzwiami do Raju.

Zaczekam...

Przygryzam palce jak czas pomiędzy.
Ciszą zatykam usta, by łez nie roniły.
Układam fakty wyszywane skrytym pragnieniem.
I wątpię ...

Zegar biologiczny pędzi piaskiem w klepsydrze.
Blask oczu stłumiony przygasłą nadzieją.
Me dłonie odziane w tęsknotę.
I czuję ...

Smak przepaści.
Woń żalu.
Dotyk samotności.

Dedykowane: Połowie pamiętnika.

Tyle nieuzasadnionego zła,
dotyka mnie za dnia.

Nie, ja nie wierzę.
Nie, Boga nie ma.

Nocą, w ciszy objęciach
szepczę w długich rozmowach.
Wszczynam kłótnie w niemych monologach.
Składam zażalenia.
Błagam o wybaczenie. [...]

Są takie dni, gdy z tęsknoty umieram,
jakby nadzieje wszelkie już prysły,
gdy koszulę tyłem naprzód ubieram,
bo opanowałaś me zmysły...

Są takie dni, gdy wychodzę z domu,
by pobiec czym prędzej do Ciebie,
nie mówiąc nic przy tym nikomu,
chcąc Cię przytulić do siebie...

Są takie dni, gdy w głowie układam,
tysiące planów na dzień dzisiejszy,
i choć nadzieję w nich swą pokładam,
przekładam je na dzień jutrzejszy...

Setki spojrzeń
ukradkiem oddanych
i kilka płochych myśli
i ta nadzieja,
na przypadkowe spotkanie
pragnieniem, że im się ziści
i panujące milczenie
wspólną ciszą,
którą dzielą oboje,
na kawie
przy różnych stolikach
osobno,
a jakby we dwoje.