Kiedy wychodzę na ulicę, pierwsze, co mi przychodzi do głowy, to – eksterminacja.

Autoironii nie osiąga się przez uśmiechy, lecz tylko przez westchnienia, nawet jeśli zupełnie zduszone. Albowiem autoironia to wyraz rozpaczy.

Czuję, że mogę rozpaść się na kawałki pod naporem wszystkiego, co niosą mi życie i perspektywa śmierci.

Owego ranka w ubojni obserwowałem zwierzęta pędzone na rzeź. W ostatniej chwili niemal wszystkie opierały się, nie chciały iść. Poganiano je biciem po tylnych nogach. Ta scena często przychodzi mi na myśl, gdy, wyrzucony ze snu, nie mam siły stawić czoła codziennej męczarni Czasu.

Bywają noce tak pełne udręk, że nazajutrz należałoby zmienić nazwisko, bo nie jest się już tym samym, co pierwej.

- Przyznaj że cię intryguję.
- Owszem.
- No i?
- Intryguje mnie też, co myśli skaczący z drapacza chmur, zanim plaśnie na chodnik.

Są takie miejsca, do których nie należy zapuszczać się myślami, ale one i tak tam podążają.

Może właśnie na tym polega odwaga – kiedy człowiek już o nic nie dba.

Lepiej kochać, a potem płakać. Następna bzdura. Wierzcie mi, wcale nie lepiej. Nie pokazujcie mi raju, żeby potem go spalić.

Co wydaje ci się najbardziej ludzkie? Oszczędzić komuś wstydu.

W co motłoch bez dowodów uwierzył, jakże byśmy to mogli dowodami obalić?

Spacerek po schronisku dla obłąkanych pokazuje, iż sama wiara nie dowodzi niczego.