w ciemności ubrania
pozostają tuż przy

kosmiczne ciała
rozproszone
po przerwaniu obiegu

wystarczyłoby je złożyć
i odnieść
jedną myślą przed snem

wraz z najmniejszą częścią
twojego świata
w sobie

przepołowić

Nigdy nie jest zapomniana,
choćby była dawno temu.
W pamięci zakamarkach,
z sentymentem się powraca.

Z niespożytą tęsknotą,
brnie się w przeszłość.
Do zatrzaśniętych drzwi jutra,
czas sączy się w mgnieniu oka.

W bezkresie łapie się cugle!
Sięga się pragnień niespełnionych.
Ach ta wiosna niczym ocean łez,
rwący jak wodospad westchnień...

bez początku i bez końca.
Nie ma za czym tęsknić,
nie ma tak naprawdę na czym
ze wspomnień gorzkich zawiesić oka.
Muszę ocknąć się DZISIAJ.

Wyciekam,przeciekam,przemijam
oddaję wszystko Bogu,
niewiędnące kwiaty spokoju
i łzy rozpaczy.
W zaufaniu zawisam i czuję ciszę,
jak pulsuje od rana w moich
ramionach rozedrgana.
Szmerem ust się staję.
Kształtem form ulotnych.
Zwijam skrzydła,
nie startuję do lotu.

Wiję gniazdo dla
doskonałej siebie.

90621

Ubiorę w szaty wspaniałości życie
Uwiję gniazdo pośród drzew beztroski
Otulę się skrzydłami spokoju
Poproszę wiatr o ukojenie ,gdy słońce przesadnie ukazywać będzie swój majestat
Wodą życiodajną upoję zapomniane marzenia
Nakarmię swe myśli rozwagą
Dojrzałem , niczym rzeka wpływająca w morze
Niosąca falami lepsze dni .
Znająca wyłącznie przypływ
Właściwych myśli

Nagłe tchnienie wiatru wzruszyło rosę
Niespokojny sen jutrzenki zbudził przedwcześnie
Gładkość stawu zmarszczona niepokojem wysnutym przez powiew
Donośny trzask gałęzi wprawił w ruch pary skrzydeł spoczywających w koronach
Drżą pajęczyny, tańczą łodygi
Łanie wzdrygnęły się w gon,
Dziki klan brodzący beztrosko zbiegł gwałtownie
Ustały odgłosy sowich pohukiwań
Ktoś tu jest
Nie w porę, nieproszony
Czemuż tu stąpasz zostawiając nienaturalność?
Dlaczego zakłócasz podyktowany prawami natury spokój?
Piękno splamione chciwością
Skalane ludzkim dotykiem
Istnieją zawzięci, walczący o naturalność.
Nieliczni, choć każdy powinien znać poczucie obowiązku i jego znaczenie.
Czuć go i dopełniać.
Może właśnie w gałęzi, którą oszczędzisz
Uwije gniazdo rodzina szczęśliwa

Czasem staję pod ścianą
i wiem
że muszę ją przejść
czasem sięgam po szczyt
który chciałbym zdobyć
i kiedy jest tak
jak powinno być
serce przestaje miarowo bić
a ręce opadają z sił

zatrzymuje się czas
jakby prosił
żebym się wreszcie odnalazł
w kimś.