W zakrzywionym szkle
dodatkowa litera
z reszty światła odbijanych słów,
migocze cichym pytaniem.

Kim byliśmy
wówczas poza obiektywem,
gdzie lśniący tor
na zawsze skręca w księżycową drogę,
czas otwiera się przed światem,

ostrożnie
by nie spaść z nieba,
potykając o rzucony kamień

w nas.

Wyschnięte miasto
tylko tłumy i budynki
marzenia starte jak naskórki.

Nad nami już późno,
lecz nadal trącasz mnie gałązkami,
zaczepnie wyrastającymi ze światła.

Jedynie wyczuwalne, odchylam,
ostrożnie, by nie złamać życia
ukrytego za nimi,

wiecznego ogrodu,
chronionego przed spojrzeniem z zewnątrz
toksyczną szarością,

gdzie nie mogę cię pokochać
bez przyjęcia własnej rany.

Wpadła do mnie
po dziecię suki

burzę uczuć w sumieniu
choćby szczekaniem
zagłuszyć

muszę

Z bocznego toru
lepiej widać własne błędy
mkną przed oczami jak rozpędzone pociągi z otwartymi oknami
Ktoś...
uchylił drzwi, wskoczyłem
tłum ludzi to ja, ja to oni
co drugiej stacji na imię żal
co piątej łzawe wyrzuty sumienia

jedziemy z cudzymi łokciami
we własnych żebrach
w głowie słowa, w rękach myśli bolą

i nie wiem czy zdążę
pozamykać wszystkie okna rozwarte
jak serc wrota
nim wysiądę u bram nieba

stare obrazy
wyświetlane na suficie
wypełniły na nowo miasto
stojące w pokoju

wysoko błyszczą dachy
widziane z góry
pachnie świeżym wierszem

dom
z nieba luminescencyjny kwiat
we włosach staruszki