Moja miłość stała się jednym z moją duszą; zrobiło się ciemniej, ale nie zgasło.

Bojąc się decyzji, pogrzebałem swoje subtelniejsze uczucia w głębi serca i tam umarły.

Składam się z wyobraźni i nicości. To znaczy, że nawet kiedy zniknie wyobraźnia, coś jeszcze za mnie zostanie.

Wyobraźnia rozkłada wszystko na drobne elementy zgodnie z prawami wywodzącymi się z głębi duszy, a potem zbiera je i układa, budując z nich zupełnie nowy świat.

Miłość jest niebezpieczeństwem samotnika, miłość ku wszystkiemu, co tylko żyje.

Każda żądza przez nas zdławiona rozpładza się w naszej duszy i zatruwa ją.