Porozumiewają się bez słów ci, co spotkali się niegdyś w marzeniach.

Kto doznał podobnych wrażeń, ten zna dziwny i całkiem osobliwy stukot krwi - całkiem jakby młyn mełł, lecz nie ziarno, ale właśnie człowieka.

Kiedy byłem dziesięcioletnim chłopcem, zachciało mi się złapać słońce szklanką. Wziąłem więc szklankę, podkradłem się i bęc w ścianę! Rękę sobie rozciąłem i zbili mnie za to. A jak już zbili, wyszedłem na dwór, zobaczyłem słońce w kałuży i dalej deptać je nogami. Obryzgałem się cały błotem, znowu mnie zbili... Co miałem robić? Zacząłem krzyczeć do słońca: „Nie boli mnie to, ty rudy diable! Nie boli mnie!” I pokazywałem mu ciągle język. To mnie pocieszyło.

To, co zbyt głupie, by je powiedzieć, śpiewa się jak libretto operowe.

Był to jeden z tych ludzi, […] o których można by powiedzieć, że są z drewna: palą się z jednej strony, a z drugiej są zimni.

Istoty ludzkie są nam zazwyczaj tak obojętne, że kiedyśmy włożyli w jedną z nich wszystkie możliwości naszego cierpienia i naszej radości, wówczas istota ta należy dla nas niejako do innego świata; nasyca się poezją, robi z naszego życia niby płaszczyznę wzruszeń, na której jest od nas bliżej lub dalej.

Tylko ten, kto jest najwrażliwszy, może się stać najzimniejszym i najtwardszym; musi się bowiem zamknąć w hartowanym pancerzu, aby się zabezpieczyć przed szorstkimi potrąceniami. I jakże mu często ciąży ten pancerz.