Zeszyt Romantica, dana1596

Nadzieje ciszą wypełnione
Uśpione słowem
Zmęczone oczekiwaniem

Spojrzenia jak ptaki
Wiatrem niesione
Za widnokręgiem giną i one

Cóż to za miejsce
W którym sny się nie spełniają
Gdzie ludzie są jacyś inni
Na wszystko wilkiem spoglądają

Sumienie co na ramieniu przysiadło
Zmęczone ciągłym wołaniem
W ciemnym pokoju w chłód odziane
Usnęło znużone czekaniem

Śni swoje marzenia
Szczęśliwe i spełnione
Przytula do piersi
Dłonią gładząc skronie

Zanurzony w wspomnieniach
Pośród białych kołnierzy śniegu
Przemieszczają się obrazy zdarzeń
Dotykając tych co jeszcze w coś wierzą

To co było kiedyś
Wcale nie przemija
Przeplata się z teraźniejszością
Tworząc odrębny klimat

Droga prosta ta ludzka
Jakże inna od tej
Którą Stwórca nam wyznaczył
Naznaczona duchem uniesień
W rozpadlinach marzeń

Ty, którą słońce budzi
Ciepłem swojego dotyku
I ślad pocałunku
Na ustach twoich zostawia
Mienisz się kolorami tęczy
Na satynowej pościeli
Ciało zmysłowo układasz

Wśród wiecznie młodych drzew
I strumieni nam życzliwych
Słyszę twój głos, jakże prawdziwy

Nasze dłonie złączone
Niczym paciorki jednego różańca
Powzniecały fale uczuć
Jak morze wezbrane
Tańcząc po nagich ciałach nad ranem

Kroplami deszczu będę cię całował
Pieścił słońcem, ustami malował
Muskał wiatrem, oddechem szeptał do ucha

Rytmem mego ciała unoszę twoje ciało
Obudzę zmysły by twoje wyzwolić pragnienia
Nakarmię rozkoszą, byś doznała spełnienia

Doprowadzę do szczytu ,który sięga pod nieba sklepienie
Wtedy dotrzesz do miejsc, w których ja bywam
Poznasz jaką jest miłość i czy bywa prawdziwa

Nazrywam kwiatów polnych
I złożę bukiet w twe ręce
Dziękując za twoją miłość
Za twoje piękne serce

Uklęknę przed Tobą Kochana
I spuszczę smutne me oczy
A łza z uczuć płynąca
Niech po mym licu się toczy

Dotykając delikatnie
Niczym wiatr
Co pieści nagie ciała
Opuszkami zmysłów płonących, jak świece

Odurzasz zapachem kwitnącej winorośli
Zmysły bierzesz w niewolę nałogu
Rozgrzewasz lubieżnie ,usypiasz rozsądek
Zbędne hamulce zostawisz na progu

Wtapiam się w Ciebie zachłannością swoją
Splecione ciała w różanej pościeli
Namiętność niesiona rozkoszą
W chwili, gdy spadasz szalonym spełnieniem…

Oddzieleni szklaną szybą
Jakby z różnych światów będąc
Pośród deszczu, barw jesieni
Zatopieni w własnych myślach
Dziwnie obcy, odmienieni

Życie nasze przeplatane
Pozbawione ciepła, wiary
Uczuć także już nie starcza
Wypaliło się coś ponad miarę

Trudno zebrać się po latach
Chwycić w żagle wiatr
Którego nie ma
Płynąć po bezkresnych wodach
Łodzią, której nigdzie nie ma

Muzyką malować lub słowem
Obraz twój tworząc
W promieniach wschodzącego słońca

Partyturę uczuć
W sztalugach umieścić
Na płótnach uniesień
Świat barwnie pokolorować

Usiąść na przeciw siebie
Słów pięknych naręcze ofiarować
Nie bać się błędów popełnionych
Sercem bariery niwelować

Tęsknota za tym, co się nie spełniło
Radości ,której nie było
Przenika mrok duszy mojej
Torując drogę nadziei

Tęsknię za uśmiechem rannego przebudzenia
Zapachem miłosnych uniesień
Za każdą cząstką twojego istnienia

Tęsknię za tobą, gdy odchodzisz
Za dłońmi pieszczot, dniem pełnym wzruszeń
Za twoim głosem niesionym echem
I za tym czego jeszcze nie było

W subtelnym spojrzeniu
Dojrzałem Ciebie
Pachnącą niewinnością
I chwilą uniesień

Rzucony czar
Rozchylił płatki
Namiętność spłynęła falą
Z uczuciem płynę jak rzeka

Wnikam w twe ciche wnętrze
Zmysłowo tańcząc łabędziem od nowa
Różową frezję twojego ogrodu
Poję finezją słowa

Tam gdzie ogród białych róż
Martwa cisza dni wypełnia
Słońca nie ma i nie było
Półmrok tylko , nocy pełnia

Drzewa , co są jak milowy kamień
Drogowskazem dla tych , co zgubili drogę
Opuszczone dawno już zostały
Zamiast wiary budzą trwogę

Dróg tak wiele różnych było
Co połączyć ludzi miały
Coś się zdarzyć wtedy mogło
Nie zdarzyło ,bo nie chciało