Zeszyt realia życia., autodestrukcja

Piękne!

Gerardzie uwielbiam Cię i kropka;)

Jak bede miała tyle czasu i pierdziała w stołek z pączkiem w buzi to może.

Mam podobnie, tylko na białym puchu poruszam się już ostrożniej, od kiedy się skutecznie wysypałem i zyskałem nową funkcjonalność w kolanie (klękanie w dowolnym kierunku). :D
Pozdrawiam. :))

Może trzeba dać emocjom czasami wspiąć się szybciej na swój szczyt, a potem spokojnie usiąść pod obok piargowiska z nich i wtedy już rozsądnie wyrafinowanie pozwolić dojść do głosu myślom, które są przędzalnią uśmiechu, dystansu i w końcu uruchamiają dłoń na zgodę, może słowa przepraszam dziękuję, wreszcie to pytanie - w czym mogę pomóc, a potem pomóc.

ależ ładne to porównanie do sukienki

brakiem ekspresji można zaniemówić, fakt

:)

chciałabym sobie tak powiedzieć....super

Morał taki, jaki z niego sobie wyczytasz. A jeśli go nie dostrzegasz, no to cóż, przykro mi.