rain

rdzewieję na amen, Boże
bo stworzyłeś mnie liściem
listopadowym

bo wiatr
nawet dobrze nie zdąży dotknąć
i już
jeszcze trochę
upadam

nim jeszcze podniosę spojrzenie
ku Tobie
trzymam się ziemi,

tu jeszcze mam miejsce

mówią już zewsząd że wiosna
a ja jej we mnie nie czuję
i chciałabym jak motyl pofrunąć
a nawet pęcznieć jak kwiat nie umiem

***

powoli wszystko się budzi
choć po zimie świat jest żałosny
i pytam się prawie bezgłośnie
czemu nic we mnie z wiosny

we mnie już nie znajdziesz
kropli deszczu
ani jednego wzniesienia
nawet gdyby nazywali mnie
ze wszystkich jasności nieba
-jaskółką

nie byłam nigdy wiosną
i nie dotrwam do słońca

gdzie się podziały anioły
przecież spadam
rozsypałam filiżanki o dłoń
temu krwawi serce
jakim prawem nikt mnie jeszcze
nie zabrał z tego świata
i dlaczego nie pachną dreszcze

nie śpiewaj drozdzie
bo znów będę padać
i cicho pod skórą
nawilgną wspomnienia

szelestem piór swoich
możesz zagłuszyć
obolałe miejsca po nieuniesieniach

i tyle nam zostaw
nic co by szkodziło

żadne z nas nie pojmie
w życiu
czym naprawdę jest miłość

nie dałam życiu pojąć
co wiatr szeptał po nocach
kiedy skulone
serce chowałam

i kiedy nikt nie kochał

nie pozwoliłam słońcu spoglądać
na rosę co polubiła
miejsce na moich oczach

i kiedy w siebie zwątpiłam

a teraz żal mają do mnie
jaskółki wysoko na niebie
że niżej nie mogą
że deszcz schowałam
głęboko dla siebie

Wciąż mam przed oczami świat
zamknięty na klucz

i w oknie ludzkie nogi od kostek do kolan
to grube łydki sąsiadki z parteru
wieszały pranie

-pomiędzy komórkami
biegają zwierzątka mamo !

może mogłabym je przytulić [...]

wyrwij cienie spod moich powiek
co bezszelestnie udają spojrzenia
i zaburzają rytm tęczy na niebie
w białe i czarne nie
do-widzenia

to wszystko bezsenność
robi z człowieka
sponiewierane gwiazdy na czole
nie świecą nam już
marzeniem

i czekam
słońce też nie lubi wstawać
chociaż wcale nie zasypia

gdybym mogła zaufać temu wspomnieniu
ciepłych letnich wieczorów

rozlałabym się w tafli mazurskiego jeziora
pozwoliła odbijać w sobie jaskrawość nieba

i kołysałabym się w rytm wiejskiego wiatru

oddałabym swoje ciało i resztę rozsądku
łagodnym uniesieniom wody i tylko w jednej kropli
bym się sobie przyglądała [...]

znów bez słońca zaczyna się dzień
nie budząc we mnie nadziei
odpryskują kolory z drzew
jak farba z cmentarnej bramy

zmierzch bezdomnie
zagląda nam w okna
skazując motyle na śmierć

ogród kurczy się i opada z liści
świat się zmówił
że przemijamy

“Walcz, bo ja nie mam już szans…”
~ Sarius

słowa odlatują jak jaskółki
wybierając cieplejsze miejsce
niż dłonie

które są zbyt puste
by objąć czyjąś obecność

ona?

od dłuższego czasu
milczy

i stawia cicho stopę
poza krawędź ostatniego piętra
na którym mieszka.

chciałaby umieć latać.
lecz spada.

do werandy tulą się astry
skazane na pierwszy chłód

ćmy kołaczą o litość do okien
fioletowymi skrzydłami

między nami kładzie się szronem
kolejna koronkowa jesień

a ja układam pasjanse
z wakacyjnych obietnic

czajnik gwiżdże
zmierzch się łasi do stóp

a ja słucham cię
tak
jak pisze się wiersze
z zamkniętymi oczami