rain

nie śpiewaj drozdzie
bo znów będę padać
i cicho pod skórą
nawilgną wspomnienia

szelestem piór swoich
możesz zagłuszyć
obolałe miejsca po nieuniesieniach

i tyle nam zostaw
nic co by szkodziło

żadne z nas nie pojmie
w życiu
czym naprawdę jest miłość

nie dałam życiu pojąć
co wiatr szeptał po nocach
kiedy skulone
serce chowałam

i kiedy nikt nie kochał

nie pozwoliłam słońcu spoglądać
na rosę co polubiła
miejsce na moich oczach

i kiedy w siebie zwątpiłam

a teraz żal mają do mnie
jaskółki wysoko na niebie
że niżej nie mogą
że deszcz schowałam
głęboko dla siebie

Wciąż mam przed oczami świat
zamknięty na klucz

i w oknie ludzkie nogi od kostek do kolan
to grube łydki sąsiadki z parteru
wieszały pranie

-pomiędzy komórkami
biegają zwierzątka mamo !

może mogłabym je przytulić [...]

wyrwij cienie spod moich powiek
co bezszelestnie udają spojrzenia
i zaburzają rytm tęczy na niebie
w białe i czarne nie
do-widzenia

to wszystko bezsenność
robi z człowieka
sponiewierane gwiazdy na czole
nie świecą nam już
marzeniem

i czekam
słońce też nie lubi wstawać
chociaż wcale nie zasypia

gdybym mogła zaufać temu wspomnieniu
ciepłych letnich wieczorów

rozlałabym się w tafli mazurskiego jeziora
pozwoliła odbijać w sobie jaskrawość nieba

i kołysałabym się w rytm wiejskiego wiatru

oddałabym swoje ciało i resztę rozsądku
łagodnym uniesieniom wody i tylko w jednej kropli
bym się sobie przyglądała [...]

znów bez słońca zaczyna się dzień
nie budząc we mnie nadziei
odpryskują kolory z drzew
jak farba z cmentarnej bramy

zmierzch bezdomnie
zagląda nam w okna
skazując motyle na śmierć

ogród kurczy się i opada z liści
świat się zmówił
że przemijamy

“Walcz, bo ja nie mam już szans…”
~ Sarius

słowa odlatują jak jaskółki
wybierając cieplejsze miejsce
niż dłonie

które są zbyt puste
by objąć czyjąś obecność

ona?

od dłuższego czasu
milczy

i stawia cicho stopę
poza krawędź ostatniego piętra
na którym mieszka.

chciałaby umieć latać.
lecz spada.

do werandy tulą się astry
skazane na pierwszy chłód

ćmy kołaczą o litość do okien
fioletowymi skrzydłami

między nami kładzie się szronem
kolejna koronkowa jesień

a ja układam pasjanse
z wakacyjnych obietnic

czajnik gwiżdże
zmierzch się łasi do stóp

a ja słucham cię
tak
jak pisze się wiersze
z zamkniętymi oczami

lubię patrzeć w okna
w których odbija się słońce

nie domykać
szyb w samochodzie
i czuć
jak jazz wylewa się po szybie
na chodniki

lubię
na luźnych zapiskach męża [...]

dzień dobry
że tak skłamię
czarna kawa jak charakter
fusy
rosa
słońce ty nie moje

uchrońcie mnie od nadziei
że niby dzisiaj będzie lepiej
że niby trzeba tak myśleć

jedynie co trzeba
to na pewno nie ja

O świcie gołębie
wydziobują noc
z rondla ziemi

Kałuże marszczą czoła
w ciepłym oddechu jesieni
usta im malują liście
odchodzące z latem
w barwnym korowodzie
zapomnienia

Jest jeszcze ławka
na której nikt nie siada
i lepki mrok w powiekach nieba
wijący zmęczenie w ptasich gniazdach
chłód z neseserem na klucz zamkniętym...

odkąd jestem w cieniu widzę wyraźnej
kształty złudzeń przez które
rozpadł się czas

wierzysz w trwałość tęczy
pamięć głupia udręka

wygodniej jest
szczęście śpiewać
bez akordu win

ale powiedz
śpiewa się

kiedy przyjaźń umiera na rękach ?

płatek jej ciepły
krąży zapachem rąk twoich

już nie zakwitnie
po raz drugi sercem

trzeba ci teraz
ciepło jej utrzymać
nim do reszty z uczuć zwiędnie

miała ciernie na sobie
jeszcze nim zdołała dojrzeć
więc bądź dla niej teraz schronem
wodą ziemią i słońcem

M.