Zeszyt quaintly, q-uaintly

Najbardziej chcę się łudzić. Udawać, że to ma sens.
Zasnąć i obudzić się obok niego. Nie myśleć o nikim poza nami.
Marzyć, że tak jest. Najbardziej chcę się łudzić...

mój ty mały
mój ty święty
aniołku z kodem do odkrycia
nikt nie wie
ile masz siły w sobie

bo gdy tylko patrzeć
to za mało - by wiedzieć
a jeśli już wiedzieć
wtedy zbyt małe są słowa

mój ty mądry
mój ty wielki
aniele
nic nie wiesz
o mnie

więc tylko sobie bądź
i patrz

PS. Wszystkiego wiosennego dla Was

Niebo płacze a ty śpisz.
I nie wiesz, że ono opłakuje twoje niespłełnione sny...
O wiośnie, którą kochasz tak.
O szczęściu, którego ci brak.
O miłości, która wiosnę i szczęście ci da.

Nastał świt i niebo już nie płacze.
Promienie słońca budzą cię, przyszedł nowy dzień. Własny goni cię cień.
I musisz uciekać wciąż.

Dzień się kończy i nastaje noc.
Ale tym razem niebo nie płacze.
To tobie z oczu płyną łzy.
Opłakujesz swój piękny sen...

Jakie to ważne: wiedzieć, odczuwać, że ktoś we mnie wierzy, że mi ufa, pomimo moich słabości, niedojrzałości, ciągle powtarzających się tych samych upadków. Przyjaciel to ten, kto we mnie wierzy, kto mi ufa, nawet jeśli ja sama tracę wiarę w siebie… Przyjaciel to ten, który nie zwątpi w dobro we mnie, w moje dobre intencje (nawet gdy czyny temu przeczą). Czasem, gdy mi ciężko, chciałabym poprosić: wierz we mnie…, wierz we mnie; twoja wiara we mnie daje mi siłę do powstawania, do walki.

Czasem w biegu po codzienność trzeba się zatrzymać, przyjrzeć własnemu sercu, odkopać ukryte w nim skarby i przypomnieć mu, jak mocno potrafi kochać.

Gdy mieli siebie mieli wszystko. Trwali ze sobą kilkanaście minut. Tą głupią drogą do jej domu. Zawsze nieco dłuższą niż powinna była być. Dyskretnie przedłużany czas, w którym dzielili się mijanymi, miejskimi krajobrazami. Często jakimś zachodem słońca, czy kaskadą gwiazd na ponurym niebie. Rzadko widywali się rano. A nawet jeśli, nieco zaspani i jeszcze wczorajsi trwali jakby był to wieczór. Ich kolejny wieczór, w którym ona wracała do domu, a on patrzył na nią z troską dopóki nie zniknie w cieniu swego domu.
Śmiech zagłuszał każdy mocniejszy ryk silnika, choć i tym byli w stanie się zachwycać. Ona wcale nie mniej niż on. Wymieniali się spostrzeżeniami. Grali. Często na czas. Na zwłokę. Czasami grali, by pochwalić się większą wiedzą na [...]

Przychodzi czas, w którym złudzenia znikają. Czas, w którym szczęśliwa kurtyna opada, odsłaniając najdrobniejsze mankamenty człowieczeństwa.
Nie ma tych, którzy by nas nie zawiedli. Tych, dla których nasze szczęście jest bezcenne. Pozostajemy zawsze w opozycji do oczekiwań, zawsze sami, skazani na walkę o przetrwanie.

- Słonecznie mi, bajecznie i kolorowo,
cicho i słodko, wręcz odjazdowo.
- Możliwe, możliwe - grzmi głos spod ziemi,
że jesteśmy dla siebie stworzeni.
Ty wyraźna, wonna i pełna barw,
a mnie nie ma. Cały jestem z tła.

Przeniknąć przyszłość
Dotknąć muzyki
Jak dotykałam twoich żył

Miałam podejść

Odwróciłam się od życia

Mijam i patrzę w podłogę
W czubki butów
Jakby były najpiękniejszym dziełem sztuki

Przecież byłeś moim dziełem
Śniłam o was jeszcze wczoraj

Dzisiaj muszę się obudzić
Bo może przypadkiem
Tak zupełnie przypadkiem

Świat mi przez palce ucieknie

Zachłysnęłam się,
zapachem Twojego ciała.

Zatraciłam się,
w kolorze Twoich oczu.

Zapomniałam jedynie,
że nie powinnam...

Zrozumiałam sens,
Twojego odważnego spojrzenia.

Zabrałam szybko,
kilka Twoich uśmiechów.

Zamyśliłam się,
o dotyku Twoich dłoni.

Zostawiłam za sobą,
wszytskie moje obawy.

Zaburzyłam Twój spokój,
w ogóle tego nie żałując.

Chcę Ciebie,
taka ze mnie egoistka.

A o cokolwiek chodzi, nie bierz tego tak poważnie. Bardzo rzadko jakaś rzecz jest długo poważna. Naprawdę. Szczególnie nocą. Noc przesadza.