Zeszyt Przytulam, dana1596

Nie klecha ważny w kościele
I nie do niego w niedzielę
Wchodzę do domu Boga
Bo w Niego wierzę
Nie w nietoperze.
Mam uszy do słuchania
Oczy do patrzenia
Serce do kochania.
Nie ja jestem święty
Nie duchowne osoby
Więc kolanami dotykam pokory
I wychodzę niosąc Go w sercu.
Kto idzie tam w innym celu
Jest oszustem.

Kazimierz Winnicki
(wszelkie prawa zastrzeżone)

Przepycham się przez powietrze
Takie gęste, w piersi
Galareta
Przede mną cień
Na cały dzień go mam
Jestem więźniem godzin
Poeta
Wiersz przychodzi i patrzy
Gdzie tam
Nie zostanie
Niepotrzebnie pytam
Śniadanie, zgrzytam zębami
Porwało mnie tsunami
Zabrakło mi duszy nagle
Żagle w łopocie
Tyle zostało ze snu
Szukam w sobie życia
W pustej klatce sam
Tylko tyle dziś mam

Kazimierz Winnicki
(wszelkie prawa zastrzeżone)

Za co mnie kochasz? – zapytałaś...

Otoczona tłumem kropel
Srebrna studnia
Kocich łap gwarzyła głosem,
Niezmąconym pluskiem,
Blaskiem, martwym brzaskiem,
Wełnianą pończochą.

Pytałem zieleni czarnej,
Szarej drogi,
Kamieni pytałem, za co?

Za ból na rzęsach twych omdlały
Rozpaczą, matką pustej nocy.
Za welon biały, niedojrzały,
Cierniem najsłodszym nie włożony.
Za niespełnione, za nieśmiałe,
Za to najświętsze, scałowane.
Za szept objęty głodną piersią,
Tętniącą gąbką,
Jeżem...

Za co...?

Za pustkę,
Za nieważne karty,
Za złotych pięć
I dziesięć groszy
Z brzękiem okrągłym
Przetoczonych
Przez trawy kolos
Roztańczony.

Ciebie za ciebie,
Za siebie, za nas.
Za usta twoje,
Za te oczy jedyne, pierwsze.
Takie same wtedy i teraz.
Za ukradkiem spojrzenie najszczersze,
Złote, niezapomniane.

Za dłoni drżenie,
Za spoconą szczęśliwość pracy,
Za to niewiele,
Za tak mało,
Za to co słowo,
Co dreszcz nagły
Znaczy.
Za świat okrągły, nieobjęty,
Piosenką – mostem, tobą spięty...

To za to właśnie pokochałem ciebie.

Kazimierz Winnicki
(wszelkie prawa zastrzeżone)

Zakasał Pan rękawy
I odkurza Ziemię
Bo bardzo przysypana
Naszym ludzkim brudem.
Zakasał Pan rękawy,
Aby ludzkie plemię
Nauczyć poszanowania
Dla tego, co stworzył.
Patrz człowieku i ucz się
W tym jest palec Boży.
Nie niszcz swoją chciwością
Ziemi, bo jest jedna.
Myśl i może się pomódl.
Może Łaskę wyjednasz.

Kazimierz Winnicki
(wszelkie prawa zastrzeżone)

Wśród rzędów wiśni
Dywan puszysty.
Pamiętam jak ubijałeś go
Złoto utwierdzając
W czarnej ziemi.

Zieleń puchata
Pachnie świeżością
I tylko mnie wolno
Ujeżdżać tam konia na biegunach
Szalonym galopem

Ledwo dźwigam zielone łuki
Spięte w jedność czarnymi kopytami
Rumaka jak sok wiśniowy
Rozlany na lodowisku talerza
Z kaszą manną dla synka

Malowana grzywa rozwiana
Wpada w czarne oczy,
Drażni chrapy rozdęte
Spadam nagle i nieporadnie
Na miękką zieloność

Twardnieje bolącym kolanem.
Trudno zasycha na zaskoczonych
Zapamiętale rumianych policzkach.
Przyszedłeś i podniosłeś
Mnie i czerwonego konika.

Kazimierz Winnicki
(wszelkie prawa zastrzeżone)

Przyszedłeś!
Całą garścią trzymam szare sukno
Osłaniające mięśnie nogi
Przy każdym kroku
Sucho trzaskają gałązki

Płaczą nimi sosny
Kiedy wiatr boleśnie
Targa ich zielone nastroszone uszy
Zbieramy rozchylone szyszki
Gromadząc sterty złotego skarbu

Szukam Szyszkowego Dziadka
Co po twoim głosie wyszedł do ogrodu
Z małej niepozornej książeczki
I chodzi sam niepomny
Że lunie lada chwila.

Znalazłeś go tato.
W twoich palcach ożył
Schowaliśmy go na kolanach mamy
Razem z moim uciekającym sercem
Łomoczącym ze strachu
.
W oknie świeca płonąca.
I modlimy się na kilka głosów
Przerywanych piorunami
Przed którymi nawet sosny
Skłaniają swój wzrost olbrzymi

Niebo rozjaśnia się tęczą
Brodzimy po ciepłej kałuży
Papierowe okręty rozmiękają
Wśród łagodniejących w oddali
Ostatnich pozdrowień burzy.

Kazimierz Winnicki
(wszelkie prawa zastrzeżone)

Stuk, stuk, stuk!
Marysiu! Maryyysiu!
Laską z ptasim dziobem
Woła nas babcia.

Skrzypiące drzwi odsłaniają
Surową szarość oczu
Pomarszczoną pieszczotą
Ręka na poduszce moich włosów.

Widzę cię w lustrze
Morgen, morgen nür nicht hoite
Zagen immer faule leute
Poucza mnie posiwiała miłość

W kącie druty klatki przegryza
Zielona papuga
Lorcia Lorcia
Daj łepek podrapać

Ciocia Cesia w bolesnych dłoniach
Przesuwa ziarenka różańca
Pasując się z przeznaczeniem.
W słoneczny poranek

Masz smutne oczy Mamo
Pali się świeca
A babcia leży tak cicho

Wiem że już nigdy
Nie dotknie moich włosów

Kazimierz Winnicki
(wszelkie prawa zastrzeżone)

Mamo gdzie byłaś tak długo
Obok ciebie na tapczanie
Mój brat nowy
Do którego śmieją się twoje oczy

Chcę was ucałować
Pierwszy raz czegoś mi nie wolno
Zabieram mój płacz i uciekamy
W ulubione krzaki jaśminu

Długo płaczę
Twoje usta najtkliwsze
Uczą mnie kochać
I dzielić się miłością

Nocą z łóżka najwyższego
Na całym czarnym świecie
Widzę hen w dole szpiczastą
Czerwoną czapkę krasnoludka

Który skacze nagle pod sufit
By zniknąć w obudowie żyrandola
Kochasz Michała i ja go też kocham
Tak gorąco i mocno jak ciebie

Kazimierz Winnicki
(wszelkie prawa zastrzeżone)

W nieznane jadę na wózku.
Daleko na kocich łbach szosy
Zatacza się samochód
Raptowny pisk i trzask nagły

Skacze płomykiem po kamieniach
Koło bestii szarej bezradnie wbitej
W pochylone drzewko
Ludzie krzyczą

Powoli łagodnieje pośpiech
Wylękniony w mojej piersi
Ruszamy powoli
Omijając miejsce wypadku

A potem idziemy daleko
Pośród poznawania łąk
Nowych kształtów
Domów drzew i ulic

Na sośnie pochyłej kapliczka
Cała opryskana żywymi plamami Słońca
I piach trudny piskliwie pożerający kółka
Idę jadę idę

A drzew tylu na raz jeszcze nie widziałem
Zaskoczony wszechobecnością lasu
I szumem powietrza
Jakby oddychał ktoś ogromny

Dziwi mnie jak mali jesteśmy
Wszyscy troje
Zagubieni w tej wielkości
Chłonąc cichą zieloną przyjemność

Droga wymoszczona szarym piachem
Wciąga nas chciwie
W swoją niekończącą się tajemniczość
I wciąż nową szarość odkrywa za zakrętem

Rękoma trzymam wasze dłonie
Mocno jak tylko umiem
Depcząc nieznane
Wciąż zadziwiające

Nagli ludzie których się wstydzę
Boję się ich słów i gestów
Nieufny póki znajomy kolor powietrza
Nie zapachnie domem

Dom wita nas
Skrzypieniem schodków i drzwi
Znanym od zawsze
Bezpiecznym schronieniem

Lato poi kompotem z rabarbaru
I cieszy miską pełną wody
Ciepłej od słońca
W trawie brzęczącej od pasikoników

Z tobą Mamo i z Tatą
Mieszam zachwycenia
Złotymi blaskami na twarzy
W jeden spacer najdłuższy

Kazimierz Winnicki
(wszelkie prawa zastrzeżone)

Idę niewiarygodnie
Olbrzymia trawa tuż przy twarzy
Zieleń chwytam pulchnymi palcami
Na których krew nagle rozbolała

Nogi sosen pomarszczone szaro
Wysoko krzyk ostry kawek
I wron krakanie poranne
W szumiącym kołysaniu niebosiężnej zieleni

Nieposłuszna ziemia
Wdziera się na niebo
I odbija mnie jak piłkę
Chwytam by nie uciekła
I tęsknię do rąk twoich
Aby przywróciły porządek

Obejmujesz mnie
Uczysz odwagi pierwszych kroków
A głos układa się we mnie
Znów sennie

Przede mną talerz
Mleko chleb
Miód złoty
Smak podajesz na dłoni

A obok błyszczą
Szare oczy inne
Ciekawe i dobre
Bo uśmiechasz się upewniająco

Kazimierz Winnicki
(wszelkie prawa zastrzeżone)

Otworzyłem oczy po raz pierwszy.
Szarość bielała i ciemniała
Na przemian.
Zimno, mokro, sucho, ciepło

Nagły rażący błękit
Zmieniał się w cień łagodny
Dobrotliwych sosen niebosiężnych.
W przemożnym szumie organowym
Dar snu niosły iglaste korony
Pozłacany słońcem czerwonym.

Pierś ciepła i miękka mieszała
Wiatr z łykami wonnego mleka
Spiętymi klamrą miłości
Falującej oplotem białym
Szczęśliwych dotknięć.

Wśród niewiedzy rozkosznej
Ból nienazwany niecił gwiazdy czarne,
Z których lepko wypełzał strach
Zatrzymując prawie stukot we mnie
Kołysaniem ramion uśmierzany.

Dźwięki pierwsze
Cudownie pieściwe i dobre
Budziły moje uszy
Pierwszym imieniem syneczku
I świętym słowem – mama.

Błyszczące oczy wilgotne tkliwie
Patrzyły na mnie
Zwiastując słodycz mleka
Dłoni matczyną pieszczotę
I delikatność ust

Świecie mój cały wymoszczony
Słońcem uśmiechu i oddechem równym
Ciemniejący burzą włosów nad czołem
Pamiętam do dziś Twego serca bicie
I ten spokój łagodny, cudowny
Życie, życie, życie…

Kazimierz Winnicki
(wszelkie prawa zastrzeżone)

Mrużę wielkie oko Słońca
Mrucząc z rozkoszy.

Krzesło jest bardzo wysokie
Zawrót głowy mąci kształty zapamiętań
A na samym dole cieniem zaplamione
Strach i ból znajome kołyszą
Moją malowaną wieżę.

Krzyczę donośnie by przywołać
Dłonie mające moc nad nimi.
Natychmiast jesteś przy mnie
A krzyk w radość zmieniony
Zalewa nas szczęściem przytulenia.
Aż tchu brakuje.

W twoich rękach łyżka srebrna
Miesza zielony szpinak.
Promienie słoneczne
Plamią cień chwiejny.
Słyszę głosy wron i wilgi
I twój głos najważniejszy.

Zasypiam twarz wtuliwszy
W twoją dłoń niepojętą mamo.

Kazimierz Winnicki
(wszelkie prawa zastrzeżone)