Zeszyt Przystań serca , marcin-SDM

nikt nie powie
że to miłość
bo miłości być
nie może

gasną wszystkie okna

i dłoń moja
pasuje
do twojej

Pamiętam tego tańca za młodu start
Nauczyła mnie wszystkich kroków
Choć nie byłem tego wart

Każdej ciemnej zimowej nocy
Popełniając mnóstwo błędów
Deptałem jej stopy

Wiele razy nie złapałem w porę jej ręki
Odwracałem się do niej plecami
Ale ona powtarzała piosenki

Z czasem zaprzestałem podchodów i skoków w bok
Nie zwalniałem i nie przyspieszałem tempa
Tak minął kolejny rok

Od pierwszego razu jeszcze kilka takich zleciało
Zacząłem ją prowadzić przez parkiet
Wciąż nam było mało

I tamtego wieczoru też z uśmiechem na twarzy
Przy mnie w rytm kołysała biodrami
Nie wiedząc co się wydarzy

Byłem już trochę pijany
Gdy śmierć podeszła
Szepcząc "odbijany"

Do posłuchania w tle: Position Music - "Lament for Cherubin"
___________
Wywróciłam serce na drugą stronę
tak jesiennie wyblakłe, z wierzchu niepozorne,
a w środku wiosennie zielone.

W nut zapachu słodkim
widoku rosy wilgotnym
na porannej trawie
oddam się zabawie.

Zerwę jabłek pestki,
wykropkuję kreski,
zieleń krwią błękitu zabarwię,
gdy przeglądać się będę w stawie.

Zieleń mieszanina słońca i błękitu
nie potrafi zamilknąć w mgły pełnym rozkwitu,
ustępując miejsca ociężałym szarościom
i przez jesień rozprostowywanym kościom,
bo wszystko w zieleni szumi butnie,
choć namiastki barw ziemi zbrukały się okrutnie,
gdy zamiast nucić pieśń smutku
traw palcami grają w sny w ogródku.

oto człowiek
pół bóg
pół anioł

obleczony w ciało
obleczony w całun

trzech króli
trzy gwoździe

i opłatek na stole
choć łamano ciało
zamiast chleba

tysiące gwiazd co dziś świeci
kiedyś były słońcem

więc skądże mieliśmy wiedzieć
że Hostię
którą się składa na usta

trzeba przyjąć do serca

Spracowane ręce
podnoszą z ziemi roztrzaskane słowa
kaleczą palce ostrością brzmienia
krawędzią naszkicuję na skórze
miłość krwią naznaczoną
pogrzebaną gdzieś
w ziarenkach piasku
na dnie
rozłożonych warg
w zapomnianym pocałunku pożegnania

Nawet słodkością oblany świat
Nie jest jednej łzy twojej wart
Najczarniejsze cienie okalały twe skronie
Jak biały dym w czarnym balonie
Deszcz łez i grad -
Z oczu wiele strat
Zamglone, czerwone
Od potworności
W twoje serce wymierzone
Zbyt wiele okropności
Nikt nie czuwa, nikt nie czeka
Istny skrajny wrak człowieka

nie oddalaj się
choćby na szept
na oddech

obnaż mnie
z milczenia

zbyt duża przestrzeń
między
słowami
rozlewa kawę

na dźwięk
niedopowiedzenia