albo frajerstwo

Statystycznie - jesteś tu częściej, może słyszałeś ;)

Nie zgodzę się.
Przecież z przyjaźnią spotykamy się od urodzenia.

Sama się przekonałam, że przyjaźń kończy się często z naszej winy, choć nieświadomie. Wystarczy na chwilę się lekko oddalić, dosłownie na moment. Gdy my odchodzimy o krok, druga osoba też to robi. Tym samym coraz bardziej się od siebie oddalamy, zmieniamy się. Po jakimś czasie jesteśmy już tak różni, że poszukujemy innego towarzystwa. W końcu przestajemu być przyjaciółmi.

Nie sądzę, że "Przy­jaźń, która się kończy, tak nap­rawdę nig­dy się nie zaczęła". Mimo, że się skończyła, nadal mamy wspomnienia. Nadal pozostają w pamięci wspólne chwile. Mimo, że już nie rozmawiamy z drugą osobą, gdy spoglądamy na wspólne zdjęcia, przypominamy sobie często najpiękniejsze czasy. I choć wiemy, że ta przyjaźń nie powróci, to gdybyśmy mogli cofnąć czas, za wszelką cenę staralibyśmy się ją zatrzymać, bo to była PRZYJAŹŃ.

Niebo duma.
Pioruny latają, strzelają, niech się wytłuką.

Brzmi jak przepis na najwspanialsze danie..ale składniki niech "podstawi" sobie każdy swoje..

Znak rozpoznawczy.