Bolesne i przykre słowa tej boskiej prośby
Zabij mnie proszę, żyć już nie potrafię
Los tak łaskawy, okazał się podły
Ze zdrowego człowieka uczynił ofiarę

To tylko zastrzyk, ewidentnie w żyły
Brutalniej można, owszem, poderżnąć gardło
Penetracja ostrzem, tor cięcia krzywy
Szarpana rana, cięcie wykonane nieśmiało

Humanitarne pozbycie się ciała
Spalenie na stosie w zwiewny ciemny popiół
Stan agonalny, można tylko zapłakać
W lepszym świecie zobaczymy się znowu.

moje oczy zamglone
i Twój sokoli wzrok
nie chciał mnie dostrzec

uciekasz ode mnie dalej niż widzisz

Poza wzrokiem skazani na niepewność
gdy oddzielą nas sny śnieżnobiałe
pytasz mnie nocą łzami wiatru
jak daleko widzi serce na odległość

Wypatruję cię w oknie każdej nocy
choć bez ciebie w sercu jest tak cicho
i światło przygasa w źrenicach
jakby życie nie zdarzyło nam się wcale

inspiracja Adnachiel

Ogarnęło mnie ukojenie
Tak beztrosko jest tonąć
Zagłębić się w głębi
Tak niewyobrażalnej

I spadać w dół
Nie czując nic
Nie myśląc
Tak po prostu

Dotknąć dna
Zatopić w nim stopy
Jak kotwice statku
By nic nie mogło mnie ruszyć

I tak trwać nieskończenie
w tym cudownym stanie
wszystko przestało istnieć
nirwana

Powitam cię wiatrem co plącze mi włosy
I ust pocałunkiem co długo czekały
Rozpalę ogień miłości od progu
By swym płomieniem serca ogrzały

Potem rozpłynę się w twoich ramionach
Jak zwiewna nimfa wtopię się cała
I czule pieszcząc wplotę swe dłonie
Dając ci poznac harmonię ciała

Wciąż delikatna za twym przyzwoleniem
Będę wraz z tobą miłośc kosztowac
Kielich ambrozji do ust ci podam
A ty mnie do raju pożądań zaprowadź

Nie dam ci odejśc ze świtem poranka
Patrząc w twe oczy wyczytam co zechcesz
Wtulę się mocniej by czas ten zatrzymac
Będę słuchała jak kocham mi szepczesz.

Czasami w życiu
trzeba zrobić coś więcej
niż tylko zarabiać na chleb
i byt…

Czasami trzeba zostawić
wszystkie rzeczy,marzenia i sny
wziąć ostatnią kromkę
i do człowieka wyjść…

Nie oczekując zapłaty za czas
razem posiłek zjeść
i uśmiech serdeczny mu dać
nie bacząc na łzy…

Nie zamykaj mi dzisiaj
pocałunkiem tak namiętnym
drżących ust

przecież tyle

niewypowiedzianych
jeszcze słów
uniesieniem śpi
na krawędzi szeptu
[...]

Nie dłonie Ci daję
co garną do siebie,

nie pieszczoty,
co chwilą ulotną będą,

nie świty, co marzną
nocy czekaniem,
nie łzy, o troski moje,

nie mury, co dzielą od świata, [...]

jestem tylko
o niebo mniejsza
od Twoich dłoni

oddycham
niezbędnym światem
gdy
zamykasz mnie
wczorajszą kartką
jutra
[...]

Macham do ciebie
wachlarzem wspomnień
odchodząc w niezapomnienie

W migawce minionych chwil
ocalę kruszynę ciepła
co serce ogrzewa
w dni chłodem wiejące

a gdy wieczory przygasną
herbata samotnie ostygnie
niech wspomnienia tych chwil
zmysły ogrzeją…

ta cisza
budzi ze snu
odłamkiem snów serce kaleczy
i połamanymi skrzydłami
maluje stygmaty na niebie

ta cisza
powrozem krępuje
różańcem z łez hiobowych
niewypowiedziane modlitwy kołysze

i łamie się w nas niepewność
gdy ziemia jest zbyt odległa
a niebo
umiera najciszej
w szarości o której nikt nie wie