Za oknami noc. Cisza, ciemność i chłód. Noc ma w sobie coś tajemniczego. Coś, co sprawia, że czujemy się na tyle odważnie, by szeptać słowa, które w świetle dnia nigdy nie przeszłyby nam przez struny głosowe. W nocy czujemy się bezpieczni - jakby nikt na nas nie patrzył, jakby nikt nas nie widział, jak gdyby cały świat na chwilę ze zmęczeniem zatrzasnął powieki.

"Profesor filozofii na zajęcia ze studentami przyniósł ogromny słój. Postawił go na biurku i bez słowa zaczął wypełniać piłeczkami golfowymi. Kiedy skończył, zapytał studentów, czy słój jest pełny. Stwierdzili, że tak. Wtedy profesor sięgnął po pudełko pełne kamyczków.Wsypał je do słoja i wstrząsnął nimi tak, że kamyczki wypełniły wolne przestrzenie pomiędzy piłeczkami golfowymi. Ponownie zapytał studentów, czy słój jest pełny. Studenci ponownie odparli, że jest.Profesor chwycił kolejne pudełko. [...]

Paradoksalnie; ciężko jest mi rozpalić iskierkę nadziei w Tobie, kiedy sam stoję w płomieniach.

Dlaczego spokoju dać mi nie zamierza, gdy skończone myśli zamknięte, schowałam głęboko na dnie siebie najgłębszym. Dlaczego znów oddech mój umiera, gdy szmer tonu wydychanego dźwięku jego, paraliżuje po końcówki mnie palców samych. Dlaczego obraz słów moich wszystkich, w głowie jego imię rozmazuje. Wygryza je wszystkie, wszystkim im godnym pochwały zabiera. Dlaczego pośród ludzi milionów, mój kierunek znów obiera. Dlaczego, dlaczego przerabia zamknięty rozdział, na swój własny tomik osobny. Dlaczego wkradł się znów znienacka, mordując pogranicza mych westchnień. Zimnokrwisty, w przedziale ludzkich wzruszeń mglisty. Dlaczego mogąc należeć do wszystkich, mnie bólem obarcza swym ciężkim. Dlaczego wrócił, mógł nie wracać przecież. Dlaczego. Dlaczego tak bardzo. On sam. I niszczy. Niszczy sobą bardzo. Dlaczego nie mogę przestać go mieć przy sobie. Dlaczego gdy wraca, odwracam się życiem do świata.

Uczę się...
 
siebie... odrębności... Staję się oddzielna od A, B, G, J... Od całego alfabetu kobiet i mężczyzn. Nabieram przez to uwagi, skupienia.
 
Mam skurczone z bólu serce. Nie jestem przez to inna, nie ustało czucie, nie przestałam tęsknic ani też mniej nie kocham. Czuję mocno, ale nie zatapiam czułością świata.Tęsknię całą sobą, ale w tęsknocie nie tkwię nieruchoma - wstaję z łóżka, pracuję, próbuję czytac. I kocham... Kocham bardzo mocno, głęboko i ufnie. Ale kocham z uwagą, bez pospiechu. Widzę [...]

Dziękuję Tobie za pokłady wiary i cierpliwości, które we mnie wtłaczasz. Nawet gdy moja irytacja sięga zenitu, ty cicho posyłasz ku mnie leniwy wiatr, który studzi mój gniew. Dziękuję Ci za to, że pomimo tego jak wiele błędów popełniam, ty cierpliwie pokazujesz mi je i pomagasz mi wykreślić je z mojego skoroszytu. Dziękuję Ci, za twoje niekończące się pokłady łaski… za to, że gdy moja wiara upada ty ją naprawiasz jednym skinięciem. Amen.

Orientujesz się,
że mnie nie ma.
Chcesz wrócić, ale to takie..
Banalne.
Głupie.
Szczeniackie.
To, że tęsknisz.
Nie przyznasz się.
Ale oboje wiemy, że tęsknisz.
Tak cholernie.
Czujesz tą pustkę.
Na Twoich dłoniach nic nie pozostaje.
Pustka.
Ona Cię przepełnia.
Całego, po brzegi.
Promieniuje od Ciebie.
Zachowujesz pozory,
grasz, uśmiechasz się.
Mówisz i wmawiasz sobie -
jest dobrze. Tak powinno być.
Ale wiesz też..
Że tak naprawdę,
nigdy dobrze nie będzie.

Miłość to najtrudniejsza rzecz na świecie. To coś więcej niż przyjaźń, bo zawiera w sobie wszystkie dobre istniejące na świecie relacje. Boję się jej jednoczenie o nią błagając. Na co dzień żyjąc samotnie - śpiąc i budząc się sama, jedząc sama śniadania i oglądając filmy - udaję, że jest mi dobrze, że bez Miłości można żyć. Jednak gdy zapada zmrok z zaszklonych oczu kapią łzy, których nie zatrzymuję, bo przecież nikt ich nie zobaczy. Stwierdzam, bez Miłości żyć nie można.

Mogłabym mu powiedzieć, [...]

Miłość jest piękna, dopóki pragniesz kochać, dopóki przynosi ci to szczęście. Jednak pewnego dnia, gdy już wymięta i skrzywdzona siedzisz w pustym mieszkaniu, przestajesz mieć na to ochotę. I zaczyna się ból. Nie taki zwykły ból ręki czy głowy. Ból, który rozszarpuje słowa, nie pozwala im wypłynąć z krtani. Ból, który za nic ma świat, skoro przecież jego oczy były tak błękitne.. Tak bardzo nie Twoje, chociaż tak usilnie ich pragniesz. Ból, który masochistycznie każe nam wspominać te piękne chwile, pełne [...]

Coraz trudniej umierać mi z każdym zachodem słońca. Niby to wszystkie piękne, mieniące się różnymi kolorami tęczy ale wciąż związane z bólem tego świata. Mówią, że z czasem jest łatwiej ale jak długo można kłamać samemu sobie, czy to nie stanie się prawdą?. Półprawdy, półkłamstwa ileż można tego znieść? Może kiedyś sobie wybaczę zdradę za każde słowo.
Słońce wstaję kolejny raz, znowu nadzieja na lepsze jutro i dziś, które już się nie obudzi. Kłamstwa powtarzane z dnia na dzień, wszystko będzie dobrze. Będę się śmiać, może słońce nie zajdzie kolejny raz, a cuda się nie zdarzają.

Rozdział 22, strona 0, wers 9.

Bo coraz trudniej umierać, samotnie.

...czuję Twoje myśli, każdego dnia muskające mnie delikatnie, jak wiatr ze Wschodu... Widzę Cię tymi oczami, które zwą sercem, bądź wyobraźnią. Czasami tęsknota rwie mój oddech na strzępy, chwyta za gardło, ale... nie pozwala po prostu odejść, zapomnieć. Niby wszystko jest tak samo, ale nie wiem kim bym była gdybym nie spotkała Ciebie. Stałeś się nieodłączna częścią mnie, skrawkiem serca. Dzięki Tobie nauczyłam się być lepszą. I dla Ciebie taką będę. Mimo, że mogę Cię już nigdy nie spotkać. Zawsze gdy nadejdzie noc, wrócisz do mnie,we wspomnieniach, ale będę potrafiła normalnie żyć. Tylko księżyc zobaczy moje łzy...

Płakać za marzeniami. Wzruszać się na samą myśl, tęsknić za czymś czego nigdy nie było. Nie wiedziałam, że można tak mocno… tak długo i z tak nagłymi powrotami. I nie chodzi o smutek wynikający z nierealności, żal, że nie jest to w moich rękach. Nie! To całkiem dziwne uczuci, które z wiekiem wraca silniejsze i głębsze. Zmienili się ludzie, otoczenie, a marzenia jakby te same. Może bardziej wyraźne, bliższe i w mojej głowie tak bardzo gotowe, by się spełnić.
Znów powróciła myśl domu. Jakby środowisko [...]

Nienawidzę szkoły. Nienawidzę się uczyć. Nienawidzę wszystkich ludzi, którzy myślą, że są fajni, bo założyli modne ubrania. Nienawidzę nauczycieli, którzy uważają, że to co oni rozumieją, rozumieją wszyscy. Nienawidzę wstawać o 6:30 i przestawać śnić. Chcę rzucić to wszystko i zacząć żyć. Mogłyby już być wakacje. Ale takie, które trwają wiecznie. Pragnę wpaść w wir przygód, korzystać z każdego dnia i nie robić absolutnie niczego, na co nie mam ochoty. Dlaczego człowiek ma tyle niepotrzebnych [...]

Widzisz, kochany, poznaliśmy się i to wystarczyło, byśmy rozpoczęli nasz taniec życia. Nieważne było miejsce ani czas. Muzyka grała w nas. Nie liczyliśmy kroków ani taktów. Łapaliśmy każde bicie serc, spojrzenia rzucane ukradkiem i uśmiechy nieśmiałe. Choć wcześniej próbowaliśmy tańca z różnymi partnerami, wiedzieliśmy, że to nie to, muzyka nie była odpowiednia. Aż w końcu trafiliśmy na siebie. Rozpoczęliśmy nasz taniec, którego nic nie mogło przerwać. Zapomnieliśmy o świecie, nic się dla nas nie [...]

Bywa że... siedząc pochylona głowę podpiera rękoma i rozmasowując skronie próbuje skutecznie przegnać myśli które czasem uchodzą łzą.
Nieustannie powtarza jestem silna by potem z wyrzutami... spojrzeć w stronę gdzie tęsknota wyrywa się w szaleńczym biciu serca.
Wmawia sobie niezależność podczas gdy wcale tak nie jest i nie chce by było.
Samotność jest straszna i chyba uzależnia człowieka do wyciągania dłoni delikatnie prosząc o jakąkolwiek dojrzałą bliskość.
Przydałby się taki darczyńca przemknęła myśl i [...]